Ons eigen suikergoedhuisje...

Op zondag was het dan eindelijk zo ver: we vertrekken naar Battambang om daar een week de sfeer op te snuiven, kennis te maken met de werkgever en de andere VSO'ers die er al werken, een bankrekening te openen én natuurlijk om een huisje te zoeken.
Om 7.30 uur zijn we als eerste van de groep bij het busstation, waar we in de bus stappen naar Battambang. Het is een rechtstreekse verbinding, wat ons erg meeviel. Kampong Cham ligt namelijk een beetje de verkeerde richting op, van ons uit gezien. We rijden dan ook eerst twee uur terug naar Phnom Penh maar net voordat we daar écht aan zouden komen, buigen we af om naar het noord-westen te rijden.
De rit is prachtig en we realiseren ons dat we het vanuit Phnom Penh nog veel gaan maken! Er zijn prachtig diepgroene rijstvelden, karakteristieke huizen én "ik heb mijn wagen volgeladen" vrachtauto's onderweg. We denken dat we daar wel een leuke serie van kunnen maken in de komende tijd, want wat ze allemaal op, in en onder die auto's stoppen...!
Na 6 uur worden we opgewacht door een oude bekende: Su! Het is erg leuk om haar weer te zien, nadat we zo'n beetje anderhalf jaar geleden afscheid hebben genomen in China. We worden naar ons hotel geëscorteerd en drinken een welkomstdrankje boven op het dakterras, waar we een prachtig uitzicht hebben over Battambang. 's Avonds nemen ze ons mee naar de eetstalletjes aan de rivier, waar de heerlijke noedels eten. We maken niet alleen kennis met de gezellige waterkant, maar ook met de problemen van Battambang, en natuurlijk eigenlijk van Cambodja. Veel mensen zijn aan het bedelen en het is lastig om niet iedereen wat te willen geven. We worden vergezeld door een vriendin van één van de VSO'ers die in een andere organisatie werkt die straatkinderen opvangt. Ze is dan ook nogal verbaasd als één van haar guppies op straat loopt te bedelen, terwijl hij in het programma is opgenomen! Het blijkt dat hij drie dagen bij zijn oma logeert, die óf niet heel veel aandacht aan hem besteedt, óf graag wil dat hij het familie inkomen wat spekt, want het is inmiddels 8 uur 's avonds en het is de bedoeling (blijkt bij navraag) dat hij pas om 11 uur weer terug gaat. Ze belt de organisatie en één van de "huismoeders" komt het jongetje ophalen. Zij weet in ieder geval wat ze op haar volgende werkdag kan gaan doen... Het is een trieste kennismaking, maar laat ons ook gelijk zien waarom we hier zijn.

Op maandag hebben we een vrije dag gepland, waarop ik ook 17 sollicitiatiebrieven lees om een nieuwe vertaler te vinden. We lopen een rondje door de stad om eens te bekijken hoe onze toekomstige woonplaats is en moeten eerlijk toegeven dat we niet zo goed begrijpen waarom iedereen zo enthousiast is over Battambang... Maar: schrik niet, want we zijn dit gevoel gauw kwijt op dinsdag!
Deze morgen gaat Lean kennismaken op de Pabo. Er is een afspraak gemaakt door de vertaler van één van de andere VSO'ers, maar het is niet helemaal duidelijk wát er nou precies is afgesproken (dat komt bekend voor, niet waar :-)). Eerst is er een gesprek met iemand die werkt op de Adminstratie, die vertelt dat de directeur er niet is. Later blijkt dat hij hem toch kan bellen en hij vraagt of ik dat wil. Tja... natuurlijk wil ik kennismaken, maar niet als hij het druk heeft. Tenslotte begin ik pas over een maand en dan is Helen, de andere VSO'er die er nu 4 jaar gewerkt heeft, ook weer terug op stek. Maar uiteindelijk blijkt de directeur toch even tijd vrij te kunnen maken, waardoor we even handen schudden en wat beleefdheden over en weer uitspreken. Het lijkt een hele aardige man, die best van wanten weet. Dat geeft de burger moed!

Om 10.00 uur is Lean weer terug in het hotel, waar André bijna klaar is om op zijn brommer te springen. Omdat we in de middag met een makelaar een aantal huizen zullen bekijken, maar wij natuurlijk geen vervoer hebben, heeft André een motortje gehuurd. Zo kunnen we in ieder geval allebei mee. Leuk detail: de voorrem is niet in echt goede staat... Als we dit later melden, zegt de eigenaar "nee, die is ervoor als je langzaam wilt remmen tot het einde van de straat"... tja, zo kennen we er nog een :-)!
We maken gebruik van het brommertje om alvast een rondje te rijden, en hiermee wordt onze actieradius natuurlijk behoorlijk vergroot! We zien hele leuke wijkjes waar we graag in willen wonen, en komen op een leuke, rustige markt terecht, waar we heerlijk... ja,ja... koffie drinken! Het schijnt dat de Cambodjanen toch ook wel koffieliefhebbers zijn, al zullen ze vaker voor een koude variant gaan. Maar: wij genieten!
Tussen de middag vinden we wat leuke restaurantjes, waar ze hartstikke lekker eten hebben ín onze prijsklasse. Wat wil je nou nog meer. We strijken neer bij een Chinees (eh... sorry...we missen gewoon dat heerlijke eten!) en eten een soort afgeleide van onze welbekende Chineze lunch, zelfs mét wat dumplings erin. We kunnen ons geluk niet op, het wordt hier steeds leuker!
Om 14.00 uur komt de makelaar ons halen en laat ons zes huizen zien. Om een lang verhaal kort te maken: er is altijd wel wat... Of het is te duur, of te weinig meubilair, of ongezellig, of vier springende honden, of... nou ja. Niet getreurd: er zijn nog wat VSO'ers die weggaan! We hebben een afspraak gemaakt om aan het einde van de middag het huis te bekijken waar iedereen al erg lyrisch over was in PP en inderdaad... we zijn op slag verliefd. Ons nieuwe huis (we betalen morgen de huur en tekenen het contract) is een suikerzoet huisje, roze van buiten en met enorm kitscherige gordijnen van binnen, een geweldige tuin (met beton, maar dat scheelt weer beesten) met leuke fakkels en allerlei dingen waar we gewoon op z'n hollands gezegd weer enorm mee boffen. Het huisje is vrij nieuw, keurig schoon en van alle gemakken voorzien. Er staan leuke nieuwe meubelen in en we hebben gewoon ontzettend geluk dat hij eruit gaat. De huisbazin en haar zoon zijn (op het eerste gezicht) hartstikke lieve mensen, die het prettig vinden als er weer een VSO'er inkomt en doen daarom ook niet de huur omhoog, waardoor het voor ons net binnen het budget valt. Lieve mensen: wat hebben wij weer een geluk!
Met een grote glimlach op onze gezichten lopen we de rest van de avond rond. We hebben een borrel bij Su om de andere VSO'ers te ontmoeten, en daarna eten we met elkaar en de vertalers die ook mee zijn in een leuk restaurantje. En het zou zelfs kunnen dat we daarna dáárom zo slecht slapen... Battambang is geweldig!