The Provincial Teacher Training College (PTTC)

Ofwel... de Pabo van Battambang! Voor iedereen die zich afvraagt wat ik nou toch doe, eindelijk een verhaal over mijn werk. De reden dat ik daar wat lang mee gewacht heb, is omdat ik deze twee maanden heb gebruikt om een beetje beter beeld te krijgen. Ik wil niet beweren dat ik het allemaal al helder heb, maar weet inmiddels genoeg om er wat meer over te vertellen!

De Pabo in Cambodja duurt twee jaar. Nou ja... dat gezegd hebbende, komt het er in de praktijk op neer dat de eerste jaar studenten in december pas op de Pabo verschijnen. De reden hiervoor is dat de leerkrachten-in-spé eerst toelatingsexamen moeten doen. Deze examens zijn in september voor de universiteit, in oktober voor de regionale opleidingscentra (RTTC) om leerkracht voor het voortgezet onderwijs te worden en dan in november als laatste voor de pabo. Als je niet doorgekomen bent bij de universiteit probeer je het nog een keer bij de RTTC en als het daar dan ook nog niet lukt, kun je het altijd nog bij de PTTC proberen... Je kunt je afvragen wat er dan nog voor kandidaten (en motivatie) overblijven, maar er zijn toch zeker 1200 kandidaten die het proberen. Daarvan komen er uiteindelijk zo'n 180 op de Pabo. Dit aantal is afgesproken door de regering en heeft dus niet zozeer te maken met kwaliteit of de juiste antwoorden te geven. Het wil trouwens niet zeggen dat als je een heel goed examen maakt, je ook terecht komt op de Pabo. Dit kan ook nog te maken hebben met andere zaken, waardoor Cambodja erg hoog op de corruptie index scoort...

Als de "teacher-trainees" eenmaal op de Pabo zitten, hebben ze les tot zo'n beetje de maand mei. Dan begint nl. hun stageperiode van 6 weken. Eind september beginnen dan de colleges weer voor jaar 2. Dat gaat door tot januari, waarna er een stageperiode van twee maanden begint. Omdat zo'n beetje heel Cambodja vrij is in april, leert een beetje rekenen dat de gemiddelde student 10 maanden op de Pabo aanwezig is (exclusief de stageperiodes). Lastig is ook nog dat de teacher-trainers (de docenten) net als de rest van het onderwijzend personeel in Cambodja niet genoeg geld krijgen om in hun levensonderhoud te voorzien en daarom ook wel andere verplichtingen erop na houden. Hierdoor kan het ook nog eens zo zijn dat jij wel op school bent, maar je leerkracht niet. Waardoor jij weer wat motivatie verliest en denkt dat het normaal is om niet op school te zijn en dan niet komt, waardoor een leerkracht die er wél is denkt dat er toch geen leerlingen zijn... etc. etc.

Lastige sitatie dus. Door het management te ondersteunen, gaan we proberen de leerkrachten te motiveren en te mobiliseren. En denk niet te slecht over ze: de meesten hebben écht het beste voor met de studenten en willen ook echt wel lesgeven. Maar als de keus is tussen eten op de plank door een bijbaantje te hebben of minder eten door geen extra verplichtingen... ik denk dat wij ons te weinig kunnen voorstellen wat dat betekent.
Natuurlijk is het lastig voor mij om daar wat aan te veranderen: ik kan natuurlijk de salarissen niet verhogen. Maar door verschillende onderzoeken is gebleken dat het niet alleen de salarissen zijn die de motivatie van de leerkrachten bepalen. Ook het management (of mismanagement) is erg belangrijk. De eerste stap is het doen van een enquete onder de leerkrachten én het verbeteren van de technische vergaderingen. In februari werk ik met de directie aan hoe leiding geven en management het beste werkt. Dat lijkt een beetje op datgene wat ik gedaan heb in China, dus dat komt nu weer goed van pas!

Buiten dat geheel ben ik ook bezig met het bezoek van de leerkrachten, een tweede taak. Ik zal doorgaan met hen helpen meer student-gericht onderwijs te geven. Zij hebben verschillende workshops gevolgd bij verschillende organisaties, en ik kan ze helpen bij het implementeren van deze veranderingen.
Ook ben ik met de studenten aan het werk, zoals ik al eerder vertelde naar aanleiding van de Wereld Aids Dag.

Het project wat in januari de meeste tijd gaat vragen, is een fancy fair. Ja, je leest het goed, ik heb het idee opgeworpen om een fancy fair te houden. De reden hiervoor is als volgt: in Cambodja zijn al sinds jaar en dag zoveel organisaties aan het werk, die over het algemeen met zeer veel goede bedoelingen geld hebben gestoken in de opbouw van dit land. Hierdoor zijn mensen ook wel een beetje gewend dat het geld komt als je er om vraagt. Maar ja.... zo werkt dat niet meer! Door de economische crisis zijn er veel organisaties die niet meer het hoofd boven water kunnen houden, of een verandering in strategie moeten doorvoeren. Met het houden van een "Community Day" wil ik laten zien dat je toch geld kan verkrijgen, maar dan niet door je hand op te houden, maar er iets voor te doén! Het plan is om allerlei activiteiten te gaan organiseren voor de kinderen in de buurt, met hun ouders, die dan voor een luttel bedrag mee kunnen doen aan die activiteiten. En als veel mensen een klein bedrag betalen, krijg je toch geld binnen. Zeker als je de meeste activiteiten 'gratis' zijn, omdat de studenten ze doen met de kinderen. Denk aan hele simpele dingen als voorlezen, schminken, foto's maken, ringwerpen, film kijken, knutselen, gipsen beeldjes verven, etc. Voor de ouders doen we ook workshops, een volleybal toernooi of een jeux-de-boules toernooi. Aan het einde hebben we een grote voorstelling gepland, als slot van de hele dag. Ik hoop niet alleen maar te laten zien aan de Pabo en de studenten hoe je dit op je eigen school ook kunt organiseren, maar hoop ook dat deze dag een zet is op weg naar meer saamhorigheidsgevoel onderling. Ook willen we de Pabo op een leuke manier promoten in de buurt.
Ik hoop dat het allemaal gaat lukken. Morgenochtend gaan we proberen de studenten te motiveren, zij moeten het tenslotte gaan doen. Maar... we hebben een goede troef in handen: de opbrengst van het geheel gaat naar drie doelen: allereerst geld voor materialen die de studenten nodig hebben om leermaterialen mee te kunnen maken, zodat ze die mee kunnen nemen naar hun school (letterkaartjes, eigen gemaakte boeken, rekenspelletjes etc.). Ook proberen we geld in te zamelen voor een keuken voor de studenten die in de Pabo verblijven omdat ze geen geld hebben om ergens anders te blijven én om de tuin op te knappen van de Pabo.
We hebben de dag gepland op zondag 30 januari. Zou je in Nederland natuurlijk nóóit in je hoofd halen: in een maand zo groot evenement in elkaar zetten. Maar hier is dat het beste, anders is het te ver weg. Nu kunnen we ook mooi nog de tweedejaars studenten erbij betrekken, want die gaan daarna op stage!
Duimen jullie mee....:-)