Een beetje uithuizig...

De komende tijd ben ik/zijn we een beetje veel uithuizig! Het begon met het studiereisje afgelopen week.

Op woensdagochtend om 7.00 uur staat iedereen klaar om weg te gaan. Dat we pas om half acht zouden vertrekken, blijkt niet belangrijk te zijn: als je om zeven uur begint met je werkdag, kom je gewoon om zeven uur. André brengt mij weg op de brommer en terwijl ik mijn helm wegleg in het kantoor, begint hij vreselijk hard te lachen. Wat blijkt: de bussen zijn gearriveerd. Nou ja, "busSEN", zeg maar gerust "busJES". Wat blijkt: de adjunct-directeur heeft twee minibusjes geregeld, waar 43 mensen in zouden moeten passen. Ik had me nog afgevraagd of dit zou kunnen, maar "moest me geen zorgen maken". Om een lang verhaal kort te maken: ik heb nog een taxi laten komen, waar wij met vijf mensen mee naar Siem Reab gereden zijn. Obstakel 1 genomen!
In Siem Reab blijkt het guesthouse goed geregeld te zijn (door de directeur) en gaat iedereen tevreden naar zijn of haar kamer. We hebben lunch in de markt dichtbij, waar we de komende dagen heerlijke gerechten zullen eten.
In de middag hebben we een sessie over verwachtingen en doelstellingen, en levert iedereen een belangrijke bijdrage in het groepswerk.
Dan komt de belangrijkste vraag van de dag: 'waar gaan we heen?'. Want wil ik graag bereiken met de studiereis dat ze nieuwe ideeën krijgen, minstens nét zo belangrijk is het toeren in de omgeving. Ze besluiten naar Angkor Wat te gaan, wat oplevert dat Tmommy (de Jaika/Japanse volunteer) en ik richting de markt gaan. Angkor Wat is voor Cambodjanen gratis (erg goed!), maar voor ons niet (erg jammer, maar begrijpelijk).
We kopen wat souvenirs (want Tmommy gaat deze week helaas weer terug naar Japan) en drinken een lekker biertje samen op één van de vele terrasjes.

De dag erna krijgen we een offiële ontvangst in de Pabo van Siem Reab en gaat men aan de slag met de gestelde doelen. Het blijkt dat iedereen verschillende nieuwe ideeën heeft gekregen van dit bezoek, getuige de bijeenkomst daarna, waarin mensen uitleggen wat ze gezien hebben. Hetzelfde gebeurt de dag erna, als we naar een modelschool gaan. Het is inspirerend om te zien hoe deze directeur in vier jaar tijd een teruglopende school heeft om weten te toveren tot een school die overal zeer goed bekend staat. Kwamen er toen hij begon maar 400 leerlingen vanuit de nabij gelegen wijk, nu zitten er 5000 leerlingen op de school en is het probleem vooral het gebrek aan ruimte. We praten ook even inhoudelijk door over het onderwijsaanbod en ze zijn erg geïnteresseerd in de workshop die we geven in Battambang aan Khmer leerkrachten in grade 1. Wie weet kunnen we deze hier ook wel doen!

De middag gebruiken we om wat dieper in te gaan op de toekomst: wat hebben we gezien en wat willen we gaan doen. Ook praten we over de visie van de Pabo. Hoe zien we dat? Er is weinig overleg geweest over de huidige visie, en mensen voelen zich daar totaal niet bij betrokken. We hopen dat deze sessie tot gevolg heeft dat de leerkrachten inzien dat ze betrokken gaan worden en daardoor ook gemotiveerder worden.
Op de terugweg staat een tripje aan de Preah Vihear tempel gepland, voor de oplettende lezer de plek waar een maand geleden de geweren klonken. VSO wil vanwege de veiligheid niet dat VSO'ers daar heen gaan en daarom ga ik met een aantal leerkrachten iets eerder al richting Battambang. De anderen maken gebruik van de mogelijkheid om de tempel te zien, maar vooral ook om de soldaten een hart onder de riem te steken. Noedels, sigaretten en geld worden uitgedeeld en het blijkt (dat had ik van te voren niet zo begrepen) een hele belangrijke gebeurtenis voor de meesten te zijn!
Vanochtend op school hoor ik alle verhalen. De komende tijd zal uitwijzen wat de opbrengsten zijn (goh, wat Nederlands...), maar het heeft in ieder geval een goed contact opgeleverd tussen mij en de docenten én ik durf te beweren tussen de docenten onderling.

Op woensdagmiddag zal ik naar Phnom Penh gaan, waar we de jaarlijkse onderwijsconferentie hebben. Die is twee dagen. André voegt zich dan in het weekend bij ons, want vervolgens krijgen we weer een week taaltraining! Erg leuk, daar kijken we weer erg naar uit, mede vanwege het feit dat we de groep met wie we gekomen zijn, weer even uitgebreid kunnen ontmoeten.
Na die week heb ik dan aan het einde van maart nóg een studiereis naar Siem Reab, maar dan met de cursisten van de Khmer literature workshop.
Vandaag blijkt dat ik na die drie dagen gauw weer naar Phnom Penh moet voor een informatie bijeenkomst, waarna ik na het weekend naar een workshop in Siem Reab ga. Dit is het vervolg op de workshop die ik december had en daar mag ik eens even lekker gewoon "consumeren".
Snap-u het allemaal nog? Nee? Nou, daarna hebben we voor het eerst eens een wat langere vakantie, dus kunnen we uitgebreid bijkomen.... hahahaha.

Genoeg te beleven dus, de komende tijd! We houden jullie weer op de hoogte....