What's in a name?

Ter afwisseling eens een wat meer reflecterend berichtje over... namen! En dan niet over de bijzondere namen die we hier tegenkomen, maar over onze eigen naam! Wat is daar nou over te melden, zou je denken. Hoor je vaak dat je naam je een identiteit geeft, dat die belangrijk is voor wie je bent, sinds we met VSO aan het werk zijn, hebben we opeens de ervaring dat het niet zoveel uitmaakt hoe mensen je noemen, als je maar begrijpt wie je bent... (dus dat jij weet hoe zij jou noemen).
Het begon vlak voor dat we naar China gingen. Het bleek al bij onze Chinese lerares dat de naam André en Leandra voor een Chinees niet uit te spreken waren. Vooral de 'r' was een overduidelijke tongbreker. Ze bedacht samen met ons twee nieuwe namen, die ondanks dat ze dicht bij de "oude" namen lagen, toch een heel andere betekenis hadden óf andere namen met zich mee brachten. Omdat veel mensen mij Lean noemen, werd de Chinese naam algauw "Li An". André werd heel toepasselijk omgedoopt tot An De Lei (wat natuurlijk gewoon zijn naam is met een r uitgesproken op z'n Chinees. Het grappige was dat als mensen vroegen hoe hij in Nederland heette, dat ze automatisch André tóch nog als Andelei uitspraken...). Buiten de mooie betekenissen (lees maar na ergens in de Chinese reis) kwam een nieuw fenomeen om de hoek kijken. Het eerste stuk is in China de achternaam, waardoor ik op eens mrs. Li was, of "Li laoshi" (juf Li) en hetzelfde gold voor Andre. Het kwam vaak voor dat iemand mij riep en ik vervolgens na drie keer dacht "O ja, dat ben ik!".
Door onze buitelandse collega's werd André nog aangesproken met Andrew en mijn naam was een verbasterde vorm: Lie-endra.

In Cambodja dachten we geen problemen te hebben met onze eigen namen. De meesten kunnen onze naam ook wel uitspreken, maar nu gebeurt er weer wat anders. Ook hier is het eerste gedeelte van de naam de achternaam. Aangezien ik mezelf heb voorgesteld met "Leandra" is voor het gevoel van de Cambodjaan mijn achternaam Le en wordt ik vrolijk door allerlei mensen "Andra" genoemd. Je kunt je voorstellen dat de meesten het niet meer snappen als ik vertel hoe André heet (die hier inmiddels ook gewoon door de Engelstalige collega's met Andre wordt aangesproken) en wat voor problemen dat oplevert op bv. een uitnodiging voor een bruiloft :-).
Ach, je moet je aanpassen, niet waar?

Nog een klein zijweggetje: wij zijn als Nederlanders natuurlijk behoorlijk gewend een andere taal te spreken. Het Engels is onze voertaal en vaak als we met anderen zijn, gaan we met z'n tweeën gewoon over op het Engels. Soms vergeten we zelfs terug te schakelen, hahahaha. Dat wij als Nederlanders toch ook nog moeite kunnen hebben met Engels, blijkt uit de nuances die in ieder taal lastig zijn voor een non-native speaker. Toen we onze voorbereidingscursus hadden voor VSO, kregen we in Nederland een extra cursus "omdat gebleken was dat Nederlandse VSO'ers nogal direct konden zijn". Dat had in het verleden nog wel eens wat problemen opgeleverd in de verschillende placements. Nu komen we meestal mensen tegen die zeggen dat ze dat juist wel verfrissend vinden, maar blijkbaar heeft dat ook zijn grenzen. Laatst hadden we een discussie met één van onze Engelse vriendinnen, die later toch wel uitgepraat moest worden, omdat we op onze Hollandse manier toch blijkbaar wat "bot" uit de hoek waren gekomen. En toen ik laatst tegen iemand zei "Ik ga nog even naar het toilet, en dan kom ik" werd er gelijk duidelijk gemaakt dat je daar dus ook aan kunt merken dat wij Nederlands zijn. Een Engelsman zal nooit zo direct zijn en eerder dingen als "mijn neus poederen" zeggen, die wij natuurlijk weer totaal overdreven vinden! We weten allemaal waar we naar toe gaan, niet waar?
Ach, zo ervaar je dat je op allerlei gebieden toch weer wat leert en ondanks de cursus (sorry Wim!) toch in de praktijk pas merkt hoe subtiel het uiteindelijk in elkaar steekt...

Groetjes van lompe Andra en Dre :-)