De eerste week...

Nu we zelfs hier in deze omgeving een internetcafe hebben gevonden, toch even een impressie van onze reis voor de geinteresseerden onder ons!

Na de welbekende reis van Tanchang naar Lanzhou op zaterdag, komen we deze eerste dag verschillende soorten Chinezen tegen. Allereerst worden we op het station geholpen door een alleraardigste man uit Xining, die ons wel wil helpen met het kopen van kaartjes voor de trein. Aangezien dit altijd een gigantische volzin is waar je ongeveer twee seconden de tijd voor hebt om dit te stamelen voor het loket, nemen we dit vriendelijke aanbod natuurlijk aan. Later worden we letterlijk "gestalkt" door een ander type Chinees, die geen genoegen neemt met een foto van ons op het mobieltje, maar tot in het restaurant (ja, ze stond voor de ramen!) ons achterna komt. Als Andre naar buiten loopt en haar vriendelijk doch dringend verzoekt om weg te gaan, trekt ze zich even terug, maar even later op het stationsplein komt ze ons weer achterna. In haar beste Chinees probeert Lean uit te leggen dat we het toch echt niet waarderen, waarop ze reageert dat ze ons zoooo interessant vindt en dat we haar eerste buitenlandse "vrienden" zijn! Ze komt even later aan met twee flesjes drinken, wat dan eigenlijk wel weer schattig is...
We reizen voor het eerst "soft seat", wat ons zeer goed bevalt! Bijna drie uur later rijden we regenachtig Xining binnen met de trein. Gelukkig weten we dat onze favoriete Chinese hotelketen ook twee hotels in Xining heeft, dus een taxichauffeur die de weg weet, hebben we algauw gevonden. Dat blijkt het enige te zijn dat in deze stad snel gaat in de komende dagen... Of het echt ligt aan de "tour de Qinghai lake" (een fietstocht langs het grootste binnenmeer van Azie) of dat ze gewoon echt van veel hotels de permits om buitenlanders te herbergen hebben afgepakt: het vinden van een hotel is een ramp. In het hotel waar we zelfs een klantenkaart van hebben (ja, het is afschuwelijk, we weten het :-), ontmoeten we de derde soort Chinees: de niet-behulpzame "nee, we hebben geen kamers vrij" Chinees. Uiteindelijk moet de directeur van school gebeld worden om een bepaald registratienummer achter te laten, zodat we geen "aliens" meer zijn (zoals buitenlanders in China worden aangeduid) en zijn er opeens wel kamers... De laatste soort Chinees hebben we nog niet eerder ontmoet: in het restaurantje waar we een verlaat diner hebben, probeert iemand het vest van Lean (met alle belangrijke spullen erin) mee te nemen... Gelukkig hebben we het op tijd door.

We hebben dan weliswaar een supergrote kamer (12 meter lang, 4 meter breed en daar is geen meter aan overdreven!), de disco onder ons hotel wordt niet echt gewaardeerd... De volgende morgen proberen we een hotel in de buurt van het busstation te scoren (waar we de dag erna zullen vertrekken), maar het enige dat echt slaagt is het kaartje naar de volgende plek... 4 uur lopen en 10 hotels later nemen we gedesillusioneerd de taxi terug naar ons vorige hotel, waar ze voor de verandering eens niet moeilijk doen en ons "onze eigen kamer" weer teruggeven. Xining heeft niet echt een leuke bijsmaak en we zijn dan ook blij dat we op maandag naar het volgende dorp kunnen. We hebben een ticket gevonden naar Wenquan, niet al te ver met de bus van Xining vandaan. Het is een geweldige rit, met prachtige uitzichten over grote groene graslanden. Om 8.00 vertrekken we en om 15.30 uur rijden we het dorpje in waar we dachten uit te stappen.... ware het niet dat we vermoeden dat hier geen hotel te vinden is!! Aangezien niemand onze kaartjes heeft gecontroleerd, kijken we elkaar maar eens aan en besluiten we maar stilletjes te blijven zitten :-) Om 19.30 uur komen we in de eindbestemming van de bus aan: Maduo (op 4300 meter hoogte!). We worden verrast door de prachtige mensen en de vele Tibetanen die hier rondlopen. Een aardige Tibetaanse monnik die redelijk Engels kan, spreekt ons aan en nodigt ons voor de dag erna uit om elkaar weer te ontmoeten. Dat nemen we natuurlijk graag aan...
De dag erna drinken we iets bij vrienden van hem en omdat we vanaf het eerste moment om warm water vragen, heeft de monnik wel in de gaten dat we de thee met Yakmelk niet erg waarderen. De rest van de dag komen we er netjes onderuit! Hij vertrouwt ons zelfs toe dat hij het eigenlijk ook niet zo lekker vindt, maar dat komt meer omdat hij van jongs af aan in India gewoond heeft en er weer erg aan moest wennen toen hij hier kwam. Het is niet het enige verhaal dat hij vertelt over zijn verleden. Zijn ervaringen maken bij ons veel indruk. We zien ons eerste Tibetaanse klooster(tje) en maken kennis met de lama. Het is prachtig en bijzonder.

Omdat de bus niet in Maduo komt, en we niet helemaal duidelijk krijgen wannee de bus naar Yushu vertrekt, lopen we om 9.30 uur de volgende dag maar naar de hoofdweg, drie kilometer bij Maduo vandaan. Het blijkt een lege, lange weg, waar nog maar weinig verkeer de goede kant op gaat... We hebben ons ingesteld op een wachttijd, dus vrolijk gestemd wachten we de verschillende voertuigen af. Een auto van de politie komt langs en zegt dat ze naar Yushu moeten en dat we mee kunnen rijden! Dat is toch wel weer erg aardig. We slaan vervolgens drie ritjes af met vrachtauto's die de goede kant op gaan en wachten rustig af tot de auto weer terugkomt... Na twee uur zijn we dat toch wel zat en doen we een hernieuwde poging om een ritje te krijgen. Dat lukt met een taxichauffeur uit Xining, die onderweg is naar zijn vriend. Hij is erg vriendelijk en we kletsen er zo goed en kwaad als het kan lustig op los! Ondertussen genieten we van het uitzicht, de adelaars en de hoogte: we komen niet onder de 4200 meter, met een pas van 4800 meter!
Om 18.00 uur rijden we Yushu binnen en vinden een aardig, maar shabby hotel. Dat hier een karaoke bar onder zit, hadden we nog niet gezien (je moet ook overal op letten hier :-)!).
Op woensdag komen we in Yushu een aardige Beijing Chinees tegen, die hier in het "achterland" met zijn bedrijf zonne-energie panelen komt plaatsen. Met hem gaan we naar het klooster bovenop de berg. Het blijkt gesloten te zijn, maar we hebben een erg leuke ochtend met hem. Het verschil met de Tibetaanse monnik is levensgroot en de beide kanten van deze levens een stukje te horen, is voor ons erg bijzonder. In de middag gaan we alleen naar een "mani wall", een Tibetaanse gebedsplaats, waar (in dit geval) 2 biljoen stenen opgestapeld zijn met Tibetaanse mantra's erop. Zeer indrukwekkend!

Als we donderdag wakker worden, is het een beetje een teleurstelling dat de regen met bakken uit de hemel komt. We proberen nog even de bus te pakken naar de volgende bestemming, maar die is helaas al vertrokken. We verlaten ons hotel (met de karaoke bar en zonder warm water) om in een ander hotel in te checken en zoeken een mogelijkheid om naar de "prinses Wencheng tempel" te komen. Deze Chinese prinses ten tijde van de Tang dynastie heeft op doorreis naar haar huwelijk met de koning van Tibet een half jaar op deze plek uitgerust, en verordonneerd dat er 9 Buddha beelden in de rotswand uitgehakt moesten worden. Haar zus bezoekt enige tientallen jaren later (op weg naar het volgende huwelijk) dezelfde plek en laat er een tempel omheen bouwen (goed familiewerk!). Op zoek naar de bus, die om 10.00 uur zou vertrekken, komen we een Pools stel tegen, dat hetzelfde doel heeft. Omdat het nog steeds regent, spreken we af dat we elkaar 's middags nog eens treffen. Het weer is dan aardig opgeklaard en we wagen de gok om met elkaar te gaan. Het is een goede keus! De tempel is gesitueerd in een kloof, waardoor de natuur alweer geweldig is. Verder zijn er letterlijk honderdduizenden tibetaanse gebedsvlaggen aan de rotsen rondom de tempel vastgemaakt, wat werkelijk een bizar gezicht is (of zoals de Poolse het verwoordt: alsof een heleboel mensen hun was zijn vergeten mee te nemen...). De tempel is prachtig, de beelden zijn indrukwekkend en de kora (de "gebedsronde" rondom een heilige plaats) leidt helemaal over de bergen heen. Als "stomme buitenlanders" doen we dit pad - zonder opzet overigens - de verkeerde kant om. Het moet met de klok mee en wij gaan - helaas, helaas - tegen de klok in! Als we terugkomen in Yushu, vinden we zowaar een terrasje, waar we met elkaar wat drinken. Een Zwiterse jongen die toevallig ook op het plein loopt, komt erbij zitten en we hebben een gezellig uurtje met elkaar. We spreken af elkaar de volgende ochtend te treffen voor de bus naar Sershu, waar we allemaal naar toe willen.

Het minibusje dat we met elkaar deelden, was al snel (drie en een half uur) in het plaatsje waar de anderen uit wilden stappen. Wij reden nog even door naar de grotere plaats (met dezelfde naam), waar we de dag erna de bus konden nemen naar Ganze. We kunnen er kort over zijn: het was koud, vies en is weinig over te vermelden. Gelukkig maakte de busrit naar Ganze op zondag alles weer goed. Het was echt geweldig!! We komen de eerste bergen van rond de 6000 meter tegen en dat is toch wel erg indrukwekkend!
Ganze blijkt een hartstikke leuk plaatsje te zijn.
Vandaag (maandag) hebben we genoten van de omgeving. Achter een drukke, gezellige dorpsstraat zit een prachtige Tibetaanse wijk, waar we alweer een prachtige tempel hebben gezien. Onverwachts kwamen we ook een bejaardentehuis tegen, dat geleid wordt door een Zwitserse Tibetaan. Hij nodigt ons uit om binnen te kijken en geeft ons een uitgebreide rondleiding. Onder het genot van een kopje koffie (:-) :-) hoera!!!) hebben we een leuk gesprek over zijn werk en uiteindelijk ook over verschillende andere zaken. Ook dit geeft ons een beter beeld van het leven in deze contreien, zo dicht bij Tibet, maar toch ander grondgebied. Dit zijn de onverwachte pareltjes! We belanden erna midden in de velden, met uitzicht op de 6000 m reuzen. Supermooi!

Tja, en wat rest ons nog in de komende dagen: morgen willen we wandelen in de prachtige omgeving, waarna we weer 8-10 uur verderop gaan met de bus. Trefwoorden daar zijn bergen, meren, warmwater bronnen en misschien zelfs een ritje te paard?? Rond de 9e verwachten we in Chengdu te zijn, waar we misschien de panda's gaan bezoeken. 20 uur verder met de trein zijn we weer terug in Lanzhou... maar dat is pas over een week, tot dan!