"Je bent de ware Chinese communist"

In de afgelopen weken waren de gebeurtenissen vrijwel hetzelfde, zodat het soms goed nadenken was waar we over konden schrijven. Maar in deze week is er weer zoveel gebeurd, dat ik niet goed weet waar ik moet beginnen!

Laten we allereerst vertellen over het bezoek van Lumeng, de vertegenwoordiger van VSO Beijing. Uiteindelijk kregen we op maandag (vorige week) te horen dat de vergadering in Lanzhou toch doorging. Astrid en ik hadden deze vergadering al tijdens de conferentie van maart willen doen, als er mensen van het "Teaching and Research Institute" aanwezig zouden zijn. Op die conferentie waren ze er helaas niet.
Op dinsdag togen we dus a la minute naar Lanzhou (Astrid, Eunice, André, mr. Chen en ik) waar we Lumeng ontmoetten. De vergadering met het Research Institute was ok. We hebben uitgelegd wat wij aan het doen waren, zij hebben verteld wat hun focus was en gelukkig kwam het overeen met elkaar. We waren ietwat verbaasd toen bleek dat ze al 26 jaar samenwerken met VSO, want: waarom hebben we ze dan niet eerder gesproken? Zeker als blijkt dat je in China toch vooral de hoge bazen "mee moet hebben", zodat je werk in ieder geval gewaardeerd wordt. Maar goed, de contacten zijn gelegd, en Astrid kan hier in ieder geval op voortborduren de komende tijd.
Natuurlijk werden we uitgenodigd voor een diner, waar ook de adjunct-directeur van het kantoor bij aanschoof. Wat blijkt: hij heeft allerlei contacten met de Universiteit van Leiden! Ik dacht altijd dat ik misschien deze tijd hier wel kon gebruiken om te promoveren, maar zag daarvoor niet echt de gelegenheid. En nu blijkt er op eens iemand te zijn hier die regelmatig met Leiden contact heeft en dezelfde titel heeft voor zijn onderzoek als wat ik bedacht had... "professional development of teachers in rural China". Wat een kans was dat geweest. Maar goed, hij heeft toegezegd dat hij zal vertellen dat ze contact met me op kunnen nemen, al is het alleen maar voor info uit eerste hand. En misschien kan ik er nog wel een project in Cambodja aan vast plakken :-)

De tijd voor de vergadering en de bustijd op donderdag terug naar Tanchang werd nuttig besteed. Allereerst brachten we een bezoekje aan het postkantoor van Lanzhou, om onze zware koffers met spullen op te sturen. Eén doos doet er uiteindelijk drie maanden over (maar we hebben onze winterspullen toch niet echt nodig...) en een andere maar vier weken. Lang leve China Post!
Verder vulden we de tijd met gesprekken met Lumeng over Tanchang en onze ideeën over de toekomst. Astrid en ik voelen allebei dat we een goede basis hebben gelegd en het zou zonde zijn als dat nu los gelaten zou worden. We hopen dan ook dat er iemand komt om Astrid te helpen met alle follow up bezoeken en nieuwe trainingen. Deze informatie was nodig voor Lumeng om de gesprekken te hebben die gepland waren voor deze dagen. Op donderdagmiddag was dat het gesprek met het Education Bureau, op vrijdagochtend met mijn school en op vrijdagmiddag met Astrids school. Al deze gesprekken stonden in het teken van evaluatie van de afgelopen periode en natuurlijk mijn komend vertrek in relatie tot de toekomst. We hebben gehoord dat er eventueel een VSO'er is die kan komen omdat een andere plek in China niet door kan gaan en ons Education Bureau zou haar heel graag zien komen. Dus dat proces wordt nu in gang gezet. Verder is het goed om te horen van alle kanten wat ze vinden dat het resultaat is van het werk wat we gedaan hebben. Het is soms wat tussen de regels doorlezen, omdat het natuurlijk "al gauw goed is", maar wat me vooral bijgebleven is, was de opmerking van de directeur van het Education Bureau: "jullie zijn de ware Chinese communisten"... :-). Tja, of je daar nou blij van moet worden, hahahaha. Maar hij bedoelde dat hij zag dat we ons werk met grote inzet deden en dat ze vooral veel leerden van onze werkethiek. Ach, dat is wel weer leuk!

Het gesprek op mijn school ging ook goed. Ik dacht dat het wat lastig zou worden en had Lumeng ingelicht over alle problemen die ik had gehad de afgelopen tijd. Daarom was het ook hier soms moeilijk om bepaalde opmerkingen op waarde te schatten ("alle leerkrachten hebben heel veel geleerd") maar bij sommigen konden ze ook cijfers geven. Zo blijkt dat de groep studenten die we geholpen hebben in het begin van dit jaar mét de verandering in aanpak van de leerkrachten en de extra English corners een gemiddelde verhoging heeft van examenscores van 20! Dat is natuurlijk hoopgevend. Ook ons sociale project, gekoppeld aan het rookproject, had enkele groepsleerkrachten doen opmerken dat de leerlingen die mee hadden gedaan "opeens veel meer betrokken waren bij het klassengebeuren en gemotiveerder waren".
Eén van de meest gestelde vragen in e-mails op dit moment is "heb je nou het idee dat je er niet voor niets geweest bent in deze twee jaar". Het antwoord is volmondig ja! Niet alleen vanwege deze resultaten, maar ook alles wat ik hiervoor heb gemerkt bij klassenbezoeken of individuele gesprekken met leerkrachten.
Het is zo leuk om te merken dat als ik voor een groep met leerkrachten sta, ik er heel veel van ken! We voelen ons steeds meer en meer thuis, dat we het echt jammer vinden dat we weer weg gaan. Maar we vertrekken in ieder geval met een goed gevoel.


De laatste keyteacher training is nu ook geweest, we zijn bezig met een long-term evaluation voor de directietraining, op mijn school herhalen we nog een keer het onderzoek waar ik het eerste jaar mee ben begonnen om te bekijken of er verschillen zijn en ik ga deze week weer op schoolbezoeken. Morgen nog een training voor 24 leerkrachten en in het weekend nog 20 Engelse leerkrachten. Kortom: we zijn aan het afronden, maar nog lang niet klaar! Deze twee en een halve week heeft nog werk voor twee maanden, maar ach, zo blijft een mens bezig...

Als voorbereiding op deze laatste weken hebben we deze drie dagen nog genoten van het Drakenbootfestival. We namen de gelegenheid te baat om afscheid te nemen van Noreen. Daarom togen we maar weer naar Lanzhou (zij 10 uur, wij 7 uur) "om een biertje te drinken" :-). We hebben genoten van deze laatste dagen samen. Het weer werkte erg goed mee en het voelde echt als vakantie! Buiten het feit dat we lekker langs de Gele Rivier op een terrasje hebben gezeten, hebben we nóg wat spullen opgestuurd (het was toch wel erg goedkoop en nu hoeven we maar met twee koffertjes te lopen als we terugreizen via Shanghai). Uiteindelijk kwam er ook nog een ziekenhuisbezoekje aan te pas, wat deze keer geheel mijn eigen schuld was: bij een busstop was een modderpoel in een opengebroken stukje straat, vol met stinkend, vies zwart water. Natuurlijk verstapte ik me toen ik gauw wilde kijken welke bus we zouden nemen. Er zat gelijk een flink ei op mijn scheenbeen en het was duidelijk dat de wond die onstond even goed schoon gemaakt moest worden. Dus dan toch maar even naar de EHBO. Ach, we kennen inmiddels genoeg ziekenhuizen in Lanzhou :-) Overigens gaat het prima en is er niets meer aan de hand, behalve een verschrikkelijke blauwe plek die vast de mooiste kleuren krijgt in de komende tijd. "Yes, that's my wife", was Andre's droge commentaar tegen Noreen. Van je geliefde moet je het maar hebben....