Bijzondere ontmoetingen

We hebben alweer zoveel bijzondere dingen meegemaakt, dat het gewoon lastig is om te bedenken waar we moeten beginnen!
Misschien maar gewoon bij waar we gestopt waren: de Wereld Aids Dag. Ondanks dat we 's ochtends begonnen met zeer nerveuze studenten (en ook wel wat kriebels bij mij, alhoewel ik er verder ook weinig meer aan kon doen), is het echt een succes geworden! De ochtendactiviteit bij de vlag was leuk en lekker vlot, daarna hebben ze de hele dag omstebeurt klas per klas de verschillende activiteiten gedaan die we hadden voorbereid. De studenten waren geïnteresseerd, de "peer-educators" gemotiveerd: wat wil je nou nog meer? Ze vroegen al wat we de volgende keer gaan doen, dus aan hen gaat het zeker niet liggen! Komende donderdag evalueren we met ze en gaan we kijken wat we nog meer kunnen doen.

Op vrijdag vertrokken we richting Siem Reap voor een hele leuke gelegenheid: op zaterdag zouden we Syl van het vliegveld ophalen! Onze eerste échte gast... Wat leuk om dan weer eens gezellig samen aan tafel te zitten en alle nieuwtjes uit Nederland te horen (koud!!). Buiten dat leek het wel Sinterklaas bij ons, want Syl had haar hele tas vol met allerlei dingen (gevraagd en ongevraagd) wat voor ons verwennerij was (dank u Sinterklaas en zwarte piet)! Op zondag hebben we Siem Reap een beetje verkend en zijn we ook nog verschillende VSO'ers van onze groep tegengekomen, die daar waren vanwege een halve marathon of een fietstocht.
Vandaag zijn Syl en André de tempels gaan verkennen en konden ze als "fotografen onder elkaar" lekker over de complexen struinen. Ik heb begrepen dat het geweldig was! Sylvie gaat morgen op eigen houtje verder en komt in Battambang om gezellig kerst te vieren. Ed en Karel zijn inmiddels sinds vandaag onderweg naar ons en hopen dit weekend aan te komen. Wat een gezelligheid!!!

Helaas kon ik niet mee naar de tempels, want voor mij was het gewoon een werkdag vandaag! Ik heb daarom gisteren de bus terug genomen en kwam naast een Cambodjaan te zitten die graag zijn Engels even wilde oefenen. Hij bleek van MAG te zijn, de Cambodjaanse Mijnopruimingsdienst. Deze organisatie heeft een kantoor in Battambang, omdat in deze regio nog best veel mijnen te vinden zijn (niet om jullie ongerust te maken, want wij komen niet in dat stuk en blijven keurig op de weg in ons eigen stuk wat mijnenvrij is). Ik vroeg of zijn organisatie nog last had van de economische crises en net als alle NGO's was er toch wel duidelijk budgetvermindering, wat ervoor zorgt dat Cambodja zeker de komende 10 jaar niet mijnenvrij wordt. En, zoals hij het formuleerde: zolang de mijnen er nog zijn, is de oorlog niet voorbij! Het heeft ook zo'n impact op mensenlevens. Hij legde uit dat armoede ook nooit zal ophouden, voordat het land mijnenvrij is. Iedere keer als iemand op een mijn loopt, wordt er weer een gezin ontwricht en wordt het moeilijk voor dit gezin om iedereen te onderhouden. Laat staan wat het doet met je geestelijke gezondheid... Het maakt me zo boos! Als mensen nou niet geloven in lange termijn investeringen zoals wij die doen, en zeggen dat het allemaal weggegooid geld is, dan is dit juíst een project wat hele tastbare resultaten oplevert! Iedere euro die je hier aan geeft, zorgt ervoor dat er weer een mijn geruimd kan worden.
Vorige week in Bernon, één van de districten, is er een vrachtwagen op een anti-tankmijn gereden: 15 mensen overleden. Dat is niet eens meer wereldnieuws, omdat het hier iedere dag gebeurt, of zeker een aantal keer in de week. Dat is toch frustrerend!! Dus iedere collecte of brief die binnenkomt voor mijnenruimen: van harte aanbevolen!!! Ik hoop contacten te kunnen leggen met deze organisatie om ook op de Pabo iets te komen vertellen, omdat de studenten wél naar de buitengebieden gaan om daar les te geven. Hoe meer kennis, hoe beter...

Vandaag nam mijn voorgangster Helen officieel afscheid van de Pabo. Het werd een gezellige ochtend, waarin ook weer heel veel nieuwe gezichten heb gezien en docenten heb leren kennen. Het was een leuke relaxte manier om nieuwe collega's te zien, altijd goed! De lunches hier zijn gelukkig wat informeler dan in China, alhoewel het bier ook wel rijkelijk kan vloeien...

O ja, en dan had ik ook nog een ontmoeting met een gigantische spin... Zul je altijd zien, als je net alleen in huis ben :-) Nou, hij was zeker zo groot als mijn hand en zelfs de buurjongen, die ik er toch uiteindelijk maar heb bijgehaald, vond hem toch ook wel wat groot. Jammer dat de foto toch te weinig laat zien waar ik behoorlijk kippenvel van kreeg...