Een dagje uit...

Afgelopen vrijdag werd er in onze straat een tent opgezet. Oeps! Dat betekent meestal heel veel herrie van een begrafenis of bruiloft, en héle vroege ochtenden. We waren benieuwd wat het dit keer zou zijn... Op zaterdag kwam "de kapper" naar ons toe (de buurman van het einde van de straat, die ook mijn haar knipt) en hij nodigde ons uit voor het diner die avond én of we mee gingen naar de tempel "om zijn vader en moeder weg te brengen"... Dat zou zondag om zeven uur zijn, of om acht uur. Ik durfde niet te vragen of die ouders al overleden waren, of dat we ze letterlijk naar de tempel gingen brengen omdat ze daar gingen wonen... Tja, rare situaties :-)!
Nu is het altijd leuk als mensen die je een beetje beter kent, je uitnodigen voor dit soort dingen. Het is best lastig om echt onderdeel van een gemeenschap te worden, en veel verder dan elkaar vriendelijk gedag zeggen komen we meestal nog niet. Overigens is dat niet helemaal waar voor de kinderen in de straat, want die weten André en ons huis wel weer te vinden. Zij zouden ook meegaan zondag, dus dat was ook wel weer leuk.

We wisten niet precies hoe zo'n ceremonie in zijn werk gaat en ook niet wat er van ons verwacht werd: nette kleren, wat voor kleren, welke kleur, moeten we geld geven en waar is het eigenlijk voor? Helaas was de andere buurman van onze huisbazin de hele dag weg, dus die konden we ook niets vragen! Dus wij ons maar netjes aangekleed (André had zelfs zijn nette schoenen aangetrokken mét sokken; dat was nog nooit gebeurd sinds hij voet aan Cambodjaanse bodem zette;-)). Ik liep nog even langs de buurvrouw, die vertelde dat de kleren oké waren en dat we wel 5 dollar konden meenemen. Ze liep zelfs nog even mee naar de tent (ze was zelf al geweest), nam ons mee naar de "matrone van de familie" aan wie we ons geld konden afgeven, waarna er een gebedje (?) gepreveld werd. We waren voor 17.00 uur uitgenodigd (lekker op tijd), en toen we om 17.10 uur binnenkwamen, was het al overvol! We werden aan een tafeltje gezet, kregen een bak rijstsoep met kip voorgeschoteld en mochten gaan eten. Het was heerlijk, maar daar doe je natuurlijk niet zo heel lang over. En na twee keer opscheppen is het echt wel genoeg. Gezellig kletsen is er sowieso niet bij (niet omdat wij niet willen of kunnen, maar omdat de muziek te hard staat of mensen gewoon niet praten/kletsen), dus na een half uurtje was het echt wel weer klaar. Verschillende mensen waren alweer opgestaan van onze tafel, en ook wij vertrokken maar weer. Daar zaten we om 17.40 weer keurig thuis, hahahaha. Het was jammer dat het idoot hard regende, anders waren we nog wel even lekker de stad in gegaan, waar vrienden van ons een drankje zouden doen.

Het vroeg naar bed gaan was ook geen overbodige luxe, want de muziek begon alweer om 5.00 uur te spelen. Om 7.00 uur waren we klaar om op de vrachtwagen te stappen, die om 8.00 uur (:-)) in een grote stoet weg reed naar de tempel. We waren er inmiddels achter dat het het één jarig herdenkingsfeest was van het overlijden van moeder of vader en dat we nu naar de tempel gingen om geschenken te brengen voor de voorouders. Omdat je altijd de tempel kiest waar de ouders vandaan komen, reden we 25 km in de vrachtwagen verderop, naar een tempel in "the middle of nowhere". Het was een gezellige en ook mooie rit!
Toen we aankwamen bij de tempel was het al een drukte van belang. Het was de bedoeling dat de cadeautjes naar binnen gedragen werden in een bijgebouw, waar iedereen verzamelde, foto's maakte en het Boedha beeld begroette. Er stond ook hier een grote tent klaar, waar iedereen kon zitten. We liepen een rondje over het terrein en bezochten de mooi versierde tempel. Groot was de verbazing toen we Stille nacht en We wish you a Merry Christmas hoorden, liedjes die uit de met gekleurde lampjes versierde tempel komen die boven het Boedha beeld staan...!

Om 10.15 uur kwamen de borden op tafel, maar eerst was het de bedoeling dat er in het bijgebouw een ceremonie met de monniken plaatsvond. Om 11.00 werd de lunch geserveerd (erg lekker!). Na het eten gebeurde er een tijdje niets. We wisten niet zo goed waar we op zaten te wachten, maar laten het allemaal maar gebeuren. Het bleek dat verchillende mensen in de tempel aan het slapen waren (ja, siësta's blijven belangrijk!) en blijkbaar zou er daarna nóg iets gebeuren.
Inderdaad kwam er na een tijdje weer wat leven in de brouwerij. Grote "nep-poppen" kwamen tot leven en deden een dansje. Zij liepen met de kinderen rond met voorop hun buik een grote tas, waar mensen geld in moeten stoppen. Zij liepen ook voorop toen uiteindelijk alle cadeautjes uit het bijgebouw gehaald werden en er drie keer rond de tempel gelopen werd. Op dat moment kwam er ook nog een andere stoet mensen het terrein oplopen en dan blijkt dat we daarop gewacht hebben: de twee groepen lopen de drie rondes langs de tempel en gaan dan de cadeautjes in de tempel brengen, waar de monniken nog een ceremonie uitvoeren. Dat was ook de laatste ceremonie. We stapten weer met z'n allen in de trucks, tuk-tuks en auto's en reden weer terug naar Battambang. Om vier uur 's middags kwamen we daar weer thuis aan. Een hele dag uit dus! Eindigde ik het vorige stukje met het zinnetje "leuk om een stukje Cambodjaanse cultuur gezien te hebben, dat gaat voor deze dag zeker op!