Hoogte en diepte puntjes...

Het is weer de hoogste tijd om eens iets van mij (André) te laten horen. Het is zo’n beetje een eeuwigheid geleden dat ik iets geschreven heb. Geen nieuws is goed nieuws, zullen we maar denken. Het feit dat ik nu wel iets van mij laat horen wil niet zeggen dat het slecht nieuws is :-). Om de draad even op te pakken moeten we even terug in de tijd, en wel naar de laatste dagen van het bezoek van Lean haar ouders. In Battambang is een toeristische attractie, genaamd de Bamboetrein. We hadden niet het plan om er naar toe te gaan, maar Maaike leek het wel leuk. En... dat bleek het ook te zijn! Wij in alle vroegte (7 uur) met de toektoek naar “het station” van de bamboetrein. We waren net niet de eersten. Het woord trein is wat overdreven. De trein bestaat uit een bamboe platform van 3 bij 2 meter, met 4 treinwielen en een motor van een grasmaaier. Al deze losse onderdelen worden op de rails gezet, je klimt op het platform en daar ga je….over de rails van de oude spoorlijn. Een leuk ritje, over rails die zo krom zijn als een hoepel. Heb je een tegenligger, dan moet al het spul van de rails. Degene met de meeste lading mag blijven zitten. Mooi dat wij met zijn vieren waren, want de meeste mensen gaan met z’n tweeën. Hilariteit alom!
’s Middags zijn we vertrokken naar Siem Reap, tevens de laatste stopplaats van Hans en Maaike. We verblijven in ons “ tweede thuis” een gezellig questhouse waar ze ons goed kennen. De zaterdag brengen we door in de tempels van Angkor Wat, het hoogtepunt van menige Cambodjavakantie. Wij moeten helaas zondag weer terug naar huis en dus is het moment van afscheid nemen aangebroken. Vreemd, omdat wij meestal bezoekers wegbrengen, maar Hans en Maaike hebben nog twee dagen, dus zijn wij het die vertrekken. In de hotelkamer wordt er een traantje gelaten, maar beseffen we ook dat we elkaar over 9 maanden al weer zien. Eén van de hoogtepuntjes…

Even over mijn beslommeringen in Battambang…
Behalve mijn “werk” voor de gallerie op maandag en dinsdag heb ik onlangs mijn tentoonstelling in Cafe Eden vernieuwd. Zo’n beetje de populairste plek voor een biertje en een hapje voor de toeristen, en hier wonende expats. Het is weer een mooie verzameling foto’s geworden, waar ik veel leuke opmerkingen over krijg. Natuurlijk zijn ze ook weer te koop. Deze tentoonstelling heeft in ieder geval een leuk tripje opgeleverd. Een bezoeker van Eden zag mijn foto’s en belde op dat hij wel met mij wilde lunchen. En zo ontmoette ik dus Curtis ‘King’ Covach. Band leider van een bluesband, café eigenaar en hotelier in Dalat, Vietnam. Na een leuk gesprek werd ik uitgenodigd om naar Vietnam te komen om foto’s maken voor zijn blues café en hotel. Alles betaald, en gratis eten en drinken….sla dat meer eens af! Dit tripje staat nu gepland voor de tweede en derde week in april. Natuurlijk gaat Lean gezellig mee.
Een nieuw fenomeen in Battambang is de “ArtWalk”. Elke eerste vrijdag van de maand is er een route langs de galleries van Battambang, is er film en is er een kunstmarkt(je). Daar sta ik ook en probeer mijn foto’s aan de man te brengen. Ik kan er nog niet stil van gaan leven, maar verkoop wel! Het is ook een behoorlijke ‘veer in de k*nt’ als mensen naar je toe komen om te vertellen hoe prachtig je foto’s zijn :-).

Afgelopen donderdag was het “international womens day”. Lean was een dagje vrij, en aangezien het als een hele tijd erg warm is, hadden we het plan opgevat om naar het zwembad te gaan. Erg lekker, tot het na een uurtje dicht begon te trekken. Het heeft al zeker acht weken niet geregend, maar nu was het toch zover…NOODWEER! De halve stad ondergelopen, bomen omgewaaid, allerlei dakjes weggewaaid…..en helaas onze tuin een beetje naar de knoppen. Wij hebben een mooie boom, die helemaal scheef gewaaid is! (onthoud dit voor het volgende dieptepuntje…). Een filmpje van het zwembad is bij dit stukje geplaatst.

Dit weekend is Lean naar Phnom Penh, omdat er een VSO vrijwilliger afscheid neemt. Ik had niet zo’n zin om 12 uur in een bus te zitten voor een etentje. Om mijn tijd nuttig door te brengen had ik besloten om de tuin dan maar wat op te knappen. Die scheefstaande boom heeft mijn zaterdagmiddag behoorlijk in de war geschopt. Om een lang verhaal wat in te korten, om de boom weer recht te krijgen moest ik er flink tegenaan duwen, om hem vervolgens aan de muur te binden. Het geval wil dat er veel mieren in de boom leven. Ze zijn echt heel klein, minder dan een millimeter! Een aantal van die kleine kliertjes kwamen op mij terecht en besloten de tanden er maar in te zetten. Wat deed die grote reus ook in hun boom? Ik weet dat ik nogal “goed” reageer op mieren beten, dus toen ik merkte dat ik gebeten werd, snel de mieren van mij afgeveegd. Klus geklaard, boom stond weer mooi echt. In huis merk ik toch dat ik wel een aantal keren gebeten ben. Tien kleine bultjes op mijn rug en oksel. Als snel waren het dus geen kleine bultjes meer, maar plekken ter grootte van een bierviltje. En meer uitslag op allerlei vreemde plekken. Mijn huid werd helemaal rood, mijn ogen begonnen op te zwellen…..dus maar snel te telefoon gepakt, en na wat heen en weer gebel met Lean wat te doen, binnen afzienbare tijd twee doctoren over de vloer die er een pilletje in stopten, en na een half uur knapte ik weer aardig op. Voor mij dus geen mieren meer! Vandaag is er bijna niets meer te zien van alle zwellingen, maar maar voel me nog behoorlijk beroerd. Zo had ik toch ook nog een spannend weekend…en hopelijk voorlopig weer het laatste dieptepuntje. Lean is inmiddels weer onderweg naar huis, dus over een uur of zes kunnen we onze verhalen weer delen, en even een aardigheidje brengen naar de twee artsen die hun vrije zaterdagmiddag bij mij door mochten brengen (we hebben ze vandaag nog even gesproken, en het schijn dat ik er nogal belabberd uitzag :-)).

Op naar het volgende hoogtepunt...