"Is this your pen?"

Na onze vakantie met Henny en Jacques (zie nieuwe foto's bij het vorige bericht) is het "gewone leventje" weer verder gegaan. Toch grappig dat een leven hier ook uiteindelijk gewoon een "gewoon leventje" wordt...
Op de Pabo is het een tijdje rustig, alhoewel ik wel tijd kan besteden aan het voorbereiden van de training die we in september gaan geven. Ik ben erg blij dat ik nog kan meewerken aan dit project: de Cambodjaanse regering heeft VSO gevraagd om mee te helpen met het maken en implementeren van een Engels curriculum. Op dit moment beginnen kinderen met Engels in de eerste klas van het voortgezet onderwijs. Maar de methode is zo moeilijk, dat veel kinderen het al opgeven voordat ze goed en wel begonnen zijn. Er worden twee oplossingen gevonden: allereerst zou het goed zijn als de kinderen al in groep 6 beginnen met Engels en ten tweede moet er een nieuwe methode komen voor het voortgezet onderwijs. VSO gaat samen met Peace Corps de regering hiermee helpen.

Nu was er al een voorzet gegeven door een VSO'er rond 2006. Pamela Hughes had namelijk al een methode geschreven, die was uitgeprobeerd in drie provincies. Dit gebeurde voornamelijk in de Pabo's en op sommige scholen. Mijn Pabo deed daar ook aan mee. Deze methode is verder ontwikkeld en is aangenomen als officieel curriculum voor alle basisscholen in Cambodja. Nu moet het project eerst een pilot hebben (want zo werkt het hier) en daarom gaat het in 7 provincies van start, waar VSO'ers en Peace corps volunteers werken. Wij trainen in Battambang 69 leerkrachten én 7 vertegenwoordigers van de Provinciale en district kantoren van onderwijs.
Ik had in juli al geschreven dat we in Phnom Penh zijn getraind door Pamela, samen met 3 docenten. Zij zouden ook helpen met de training in Battambang. Dat helpt hen in hun ontwikkeling én het scheelt een hoop vertaalwerk (als ik het alleen zou doen).

Op maandag 7 september is het zover: de eerste groep met 38 deelnemers komt naar de Pabo toe. De leerkrachten zijn wat huiverig: hoe kun je nu lesgeven als je zélf geen Engels kunt. Een terechte vraag. We begrijpen de zorgen, maar vertellen ook dat de methode al is uitgeprobeerd en dat die leerkrachten erg enthousiast waren en zeiden dat ze op deze manier (zonder Engelse voorkennis en mét de training) toch een begin konden maken. Natuurlijk is het niet ideaal, maar je moet ergens beginnen. Op deze manier krijgen álle kinderen de kans om Engels te leren, en niet alleen de kinderen die rijk genoeg zijn om privé lessen te betalen.
Iedereen is wel erg gemotiveerd! Voor de leerkrachten zou dit namelijk ook nog wel eens kunnen betekenen dat ze extra lessen in Engels kunnen gaan geven, wat hen weer een beetje extra geld zal opleveren. We vertellen dan ook wel dat het ministerie van Onderwijs het niet toestaat om hun methode te gebruiken voor privé lessen... Tja, daar denk je dan weer niet aan als suffe buitenlander ;-).
We gaan voortvarend van start. De hele training is gebaseerd op het voordoen van de activiteiten en aangezien het een hele interactieve methode is, zijn de leerkrachten hard in de weer met het zeggen van zinnen, oefenen van nieuwe woorden met letterkaartjes en spelletjes. De docenten van de Pabo doen het erg goed! Af en toe vragen ze nog wel "hoe spreek jij dat nou uit", omdat ze niet zeker genoeg zijn over hun eigen uitspraak, maar over het algemeen komen ze erg zeker over. De drie dagen vliegen voorbij. Achteraf zeggen alle leerkrachten dat ze nu veel meer ideeën hebben en hebben de meesten ook meer zelfvertrouwen dan voordat ze de begonnen aan de workshop.
Deze eerste drie dagen zijn voor alle stagescholen waar de studenten van de Pabo naar toegaan. Omdat we ook afgelegen scholen in de pilot moeten bereiken, hebben we voor de tweede training andere districten uitgenodigd. Soms werken er andere organisaties in deze districten, waarvan we dan ook de mensen uitnodigden om deel te nemen. Dat maakt het follow-up werk wat makkelijker. Eén van de VsO'ers die als "community adviser" werkt, zal ook meehelpen. Gelukkig is de nieuwe Peace Corps volunteer die op de Pabo komt werken, ook gearriveerd. Hij maakt ook deze training mee, wat maar goed is, want hopelijk gaat hij het project dragen als ik weg ben (alhoewel hij dat nog niet helemaal niet door heeft, geloof ik ;-) na Oktober. Ik hoop trouwens dat het provinciale bureau me nog wel toestaat om te helpen na oktober, want ik heb best wat tijd over als ik me richt op het onderzoek waar ik mee bezig ben nu (daarover later wat uitgebreider).
Van donderdag tot en met zaterdag zijn ook deze leerkrachten super gemotiveerd en enthousiast aan de slag met de activiteiten. We kunnen dat vooral zien in één van de laatste sessies, als we ze allemaal een klein stukje van de methode laten doen als leerkracht, met een klein groepje studenten als "klas". "Is this your pen?", klinkt er overal. "No, it's not my pen. It's her pen"....Het is grappig om te zien hoe je dan geïmiteerd wordt :-).
We zijn het er allemaal over eens: het was een groot succes. Maar nu begint het echt werk: nu moeten de leerkrachten het in hun klas gaan doen! In de maand oktober, als de scholen weer gaan beginnen, zal ik proberen zoveel mogelijk leerkrachten/scholen nog te bezoeken.
Deze week hebben we alvast binnen én met een goed gevoel: moe, mar voldaan!