Verblijfsvergunning laat nog even op zich wachten

Verblijfsvergunning laat nog even op zich wachten...

Afgelopen maandag hebben we een klein beetje meegemaakt wat voor toer het is om een verblijfsvergunning te krijgen! Hiervoor moesten we naar Wudu, de hoofdstad van de “prefectuur”. In eerste instantie kregen we visioenen van de trip naar Lanzhou, maar we hoorden dat dit ritje “maar” vier uur duurde... Het werd alweer een prachtige reis. We zijn deze keer meer naar het zuiden gereden, waar het landschap nog mooier wordt. Het is ook iets warmer in deze streek, waardoor er meer en andere dingen groeien. De bus was op z'n zachtjes gezegd wat eenvoudig, waardoor we nu écht de betekenis van “hotseknotsen” weten. We zaten ook nog eens achterin, waardoor we af en toe zowat tegen het plafond aan stuiterden... Maar: dat mocht de pret niet drukken!
Na een uurtje rijden stond de bus stil in een lange file. Toen André even op onderzoek uitging (net als alle andere mannen in de bus), kwamen we erachter dat er een vrachtwagen met pech stond en dat de bus die hem wilde inhalen, vast stond. De weg was nl. weg... Na wat reperatiewerkzaamheden door de lokale bevolking konden we gelukkig weer allemaal op weg.
Helaas was door dit oponthoud wel het kantoor dicht voor de lunch. Dus wij ook maar op weg voor een bakje noedels. Met onze begeleiders zijn we vervolgens door Wudu gelopen, waar we tot onze grote verbazing terecht kwamen in een fotowinkel. Wat bleek: de pasfoto's die we hadden meegenomen uit Nederland, waren niet geschikt voor de Chineze identiteitskaart. Wat er precies niet goed was, kwamen we pas te weten toen André een overhemd aangereikt kreeg (maatje xs) en een stropdas om moest. Het werd algauw duidelijk dat deze maat natuurlijk geen gezicht was, zeker toen hij ook nog eens een andere bril op kreeg (modelletje suffe Henkie). Wij lagen op dat moment al helemaal in een deuk... De fotograaf had wel door dat hij de plooien van het shirt niet mooi op de foto kreeg en André werd verlost uit dit te kleine gevalletje. Hij mocht z'n eigen overhemd weer aan, dat later op de computer “gefotoshopt” werd tot het kleurtje dat eigenlijk de bedoeling was. En wij maar denken dat de foto “waarheidsgetrouw” moet zijn. Lean kreeg hetzelfde overhemd aan, maar werd op de foto nog even bijgeknipt. Het kapsel was blijkbaar te frivool voor de Chinese wetgeving. Tot overmaat van ramp vond de Chinese mr. Wang (onze begeleider vanuit school) dit nog leuker staan ook...
Eenmaal aangekomen in het gebouw van de migratiepolitie, bleek dat daar ook nog weer een foto gemaakt moest worden met de webcam. Nou, we staan er goed op hoor! Alle spullen inclusief paspoorten werden in een grote envelop gestopt, waarna we hoorden dat het zeker 15 dagen duurt voordat we bericht hebben. En wij hadden al plannen voor een etentje 's avonds om het te vieren...
Dat plannetje bleek sowieso niet door te kunnen gaan, want de terugtocht was weer een heidens karwei: we stonden ergens te wachten en na navraag bleek dat één van de passagiers zijn bagage was vergeten uit een andere bus tijdens een al even onverklaarbare buswissel. Zo staat dan iedereen gelaten een half uur te wachten... dat kan hier gewoon! Zo is het al net zo normaal dat de buschauffeur nog even gaat tanken als iedereen net in de bus zit. Maar goed, na een trip van 14 en een half uur lagen we uiteindelijk toch weer lekker in ons eigen bed...

(foto's van dit bed stonden overigens toch nog bij het vorige berichtje, voor wie ze niet gezien heeft...)