eindelijk weer een update

(update: omdat we geen internetverbinding hadden op school, konden we niet alle berichtjes plaatsen. Nu dus een aantal achter elkaar! foto's komen dus een andere keer...)

9 oktober 2008: De eerste sneeuw gezien!

Ja, we vallen van de ene verbazing in de andere: op de terugweg vanuit Lanzhou zagen we de eerste sneeuw op de bergen! Ook de andere mensen waren wel erg verbaasd, want het is nogal vroeg in het jaar. Het bleek een hoger gelegen gedeelte te zijn, want richting ons dorp was het gewoon weer regen. Wat overigens deze reis er niet makkelijker opmaakte, want we hebben er 12 uur over gedaan... De wegen die nog niet verhard zijn, stonden enigszins blank, er was oponthoud vanwege een gekantelde vrachtwagen én er werden wat rioolpijpen uitgeladen (en dat doe je hier gewoon midden op de weg...). We waren het dan ook goed zat!
Sowieso was het al een reis waar we deze keer niet zoveel zin in hadden, omdat we net uit Lanzhou weg waren gegaan. Het feit dat we naar het ziekenhuis daar moesten voor een nieuw medisch onderzoek stond ons eigenlijk ook niet zo aan. We hebben dan ook (niet zo gewoon voor ons) wel een beetje dwarsgelegen, omdat we het geen prettig idee vonden om alle onderzoeken weer opnieuw te doen. Helaas had het weinig zin: als we dit niet zouden doen, kregen we geen verblijfsvergunning. Nieuwe regels vanuit de provincie... We hebben nog wel even contact gehad met VSO-china, die ons uiteindelijk gerustgesteld heeft. en achteraf gezien was het weer een geheel nieuwe ervaring ...:-)
De medische zorg kent hier (qua poli) geen privacy: iedereen staat hier gewoon in hetzelfde kamertje te wachten als waar het onderzoek plaatsvindt! Je kunt dan wel veel mensen tegelijk helpen... Voor de meeste mensen was het wel een hele ervaring dat wij er ook bij stonden, haha! Bij de dokter/zuster? die onze mond onderzocht (tja, we weten ook niet waarom) was ik nog een soort onderzoeksobject met die mooie europese vullingen... (wie komt binnenkort nog bij Burgemeestre, onze tandarts??)! Alle doktoren vonden ons erg gezond, gelukkig maar...
De reis had ook nog een leuke opbrengst: André heeft een gitaar kunnen kopen in Lanzhou! En hij is al druk aan het oefenen, ik heb mijn eerste serenade tijdens de lunchpauze gehad. Verder is hij nog steeds druk met het schoonmaken van het appartement en vanmiddag gaat hij tafeltennissen met de directeur (je moet je contacten bij houden, hé?!). Overigens zijn we met het appartement nog steeds bezig het een beetje naar ons zin te maken. Zo hebben we gevraagd om een matras, want we slapen nu zo'n beetje op een veredelde plank. Als het goed is, komt die vanmiddag. We hebben nu al zin om te gaan slapen! Ook komen ze dan mee om het gas te regelen (fles was nog steeds leeg) en om te kijken waarom de boiler geen warm water geeft. Ook komen we er iedere dag achter dat we nog wat dingen missen, zoals bv. messen (met stokjes kun je je brood niet snijden...). Het geeft niet, we maken gewoon weer een wandelingetje naar de supermarkt, altijd gezellig!

10 oktober: “Operatie avondmaaltijd”

Dat allerlei dingen hier nogal wat inspanningen vergen om voor elkaar te krijgen, wisten we al. Maar dat zelfs het verkijgen van een avondmaaltijd daar bij hoort, kun je je toch eigenlijk niet voorstellen. Gisteravond moesten we na het werk even een tijdje in het appartement blijven, omdat ze het gas zouden komen brengen. Ook zou de huiseigenaar langs komen, omdat het (nu het aantal zonuren de laatste dagen drastisch was gedaald) water niet warm werd(we hebben een bioler op zonne-energie). Toen iedereen langsgeweest was, liep het al tegen achten. Op zich niet echt laat, maar we kwamen erachter dat dit voor Chinese begrippen een onmogelijke tijd is om te gaan eten. Het restaurant waar we wilden gaan eten, was al dicht. Dan maar naar één van de andere kleine hokjes, waar we dan een bak met noedels wilden gaan eten... ook dicht! De stalletjes op straat zagen er niet echt heel aantrekkelijk uit, dus dan maar naar de supermarkt! Nu hadden we tijdens de lunchpauze nog enthousiast geroepen dat het toch wel leuk is dat we allerlei dingen ontdekken (ik kon eindelijk weer eens toastjes beleggen en wel met een plakje worst), voor het avondeten is het een heel ander verhaal! De kant-en-klaarmaaltijden (gedroogde noedels waar je water bij moet gooien) hadden we we al eerder zonder goed resultaat getest, dus dan nu maar op naar de bakken waar al gerechten in stonden (een soort traiteuridee, maar dan in de supermarkt). Als je al gewend bent aan het idee dat je iets gaat kopen waar je toch niet van weet hoe het smaakt, dient zich het probleem aan dat je niet weet hoe je het gaat meenemen. Inmiddels stonden er 15 mensen om “die rare buitenlanders” heen, die de situatie in het rap chinees becommentarieerden. Gelukkig kwam één van de twintig personeelsleden (die ook stonden te gniffelen) ons helpen, en schepte een plastic zakje vol met de bonenprut die we wel wilden proberen. Ook één van de klanten deed verschillende suggesties. We konden zelfs (in het chinees!) duidelijk maken hoeveel we van welke rijst wilden en met een tasje vol eten voor 15 yuan (anderhalve euro) togen we naar huis. Waar zich gelijk het volgende probleem aandeed: hoe maak je dit warm (of : moet je dit warm of koud eten...?!). Gelukkig hadden we inmiddels weer gas, en de rijst was eigenlijk zo gekookt (met dank aan moeders, waar we toch wel veel van hebben geleerd in het tijdperk vóór de pakjes snelkookrijst, haha). Het bonenprutje deden we in de wok, met daarbij iets wat wij aanzagen voor vlees. “het vlees” lostte alleen op tijdens het bakken, waardoor er een rare smurrie ontstond, met knapperharde bonen... De andere prutjes waren dusdanig pittig, dat “mijn smaakpapillen voor drie weken dood zijn”, aldus André. Nou ja, morgen maar weer een vitaminepil én een wijze les rijker (ook in China krijgen we wijze lessen, Elske!): iets eerder gaan eten...

11 oktober 2008: mooie bergen!
Eigenlijk is dit het eerste weekend waarin we gewoon eens lekker kunnen doen wat we willen. Omdat het (na een aantal wat mindere dagen) toch weer heerlijk weer is, besluiten we de bergen in de omgeving eens van wat dichterbij te bekijken. Vanaf ons balkon hebben we al een paadje omhoog zien lopen, dat we graag eens willen gaan uitproberen. We zijn niet de enige met het dit idee, wel de enige met dit nutteloze doel. Je ziet de Chinezen denken: “wie gaat er nou voor z'n lol naar boven klimmen??” Het is ook wel het toppunt van luxe, merken we, dat je zonder dat je moet werken op één van de hoger gelegen terrassen, toch rondwandelt in dit gebied. Voor ons is het in één woord geweldig! We krijgen een fantastisch uitzicht op Tanchang en genieten van alle heuvels en nieuwe bergen die nu zichtbaar zijn. We komen in een hogergelegen dorpje terecht, waar ook de steenfabriek van Tanchang staat. Verder zien we een piepklein basisschooltje én een heleboel oude mannetjes. Onze poging om via een ander dal weer terug te komen bij ons appartement lukt helaas niet, maar deze wandeling mag als zéér geslaagd ervaren worden!
's Avonds vinden we de ultieme oplossing op ons “probleem” van gisteren. Natuurlijk gaan we vroeger eten, maar we bestellen ook nét iets te veel... Het is hier nl. heel gewoon om een “doggybag” te vragen en na een heerlijke maaltijd lopen we naar huis met een ideale lunch voor morgen!

O ja, we hebben inmiddels ons adres weten te achterhalen:

Li An, An De Lei (of gewoon onze namen)
Cai Zhen Jü
Yi Danyuan 401
748500 Tanchang
Gansu province,
China

Als je het leuk vindt om in ons “emo-hoekje” met een kaart of foto vertegenwoordigd te zijn, dan stuur je ons iets leuks en hangen we bij de mensen van wie we voor vertrek al foto's e.d. hebben gekregen!