Hoera, een kacheltje in mijn kantoor!

Zo langzamerhand begint de temperatuur hier een beetje te dalen. Als de zon dan niet schijnt, is het best fris! We merken dat vooral aan de temperatuur in huis en in het kantoor. Thuis gaat de verwarming centraal: als het goed is (volgens de eigenaar van het huis) gaat hij zo rond 15 november aan. We hebben dus dikke kleren aan én soms ook nog wel een sjaal om (Lean) of een petje (André) op. Op school heeft eigenlijk iedereen standaard zijn of haar jas aan. Gisteren vond ik het erg koud, omdat je natuurlijk ook nog stil zit! Maar: vandaag kwam er verlossing in de vorm van een potkacheltje! Er werden lange pijpen mijn kantoor ingedragen voor de afvoer (het gat zat nog in het raam van vorig jaar) en die werden bevestigd op de kolenkachel. Met ijzerdraadjes én een spijker aan beide kanten in de muur werd de pijp op zijn plek gehouden. Het duurde nog even voordat de kooltjes warm waren, maar langzamerhand begon de kou uit mijn kantoor te verdwijnen. Gelukkig begon vanmiddag de zon weer door te komen: dit is echt een wereld van verschil! Dan heb je bijna geen jas meer nodig als je buitenloopt!

Verder is het deze week vrij rustig. De leerlingen hebben toetsweek en daardoor kan ik weinig observeren en gesprekken met leerkrachten hebben. Wel heb ik gepraat met de adjunct die verantwoordelijk is voor het personeelsbeleid. Ik vroeg hem hoe de professionele ontwikkeling van de leerkrachten in elkaar steek t in China. Hij vertelde dat het education bureau (een soort inspectie-achtig gebeuren, maar dan op lokaal, provincionaal, regionaal én landelijk niveau) leerkrachten uitzoekt die een training mogen volgen. Zij gaan dan naar Lanzhou of Wudu (grotere plaatsen) en vertellen daarna aan de andere leerkrachten wat ze geleerd hebben. Degene die het beste presteren, mogen de trainingen volgen. Buiten de “open classes” wordt er ook gekeken naar de resultaten van de toetsen en naar het klassenmanagement van de leerkracht, als we praten over hoe leerkrachten beoordeeld worden. Als je het niet goed doet, word je naar een school in het achterland gestuurd (we dachten dat we hier afgelegen zaten), hoorde ik van één van de leerkrachten. Daarom werkt iedereen erg hard, want niemand wil dat. We hadden al eerder begrepen dat het risico om naar een lagere school in de omgeving gestuurd te worden, de leerkrachten erg bang maakt. Als je dan op zo'n school ook nog eens bij de laagste klassen terecht komt, heb je helemaal het rotste baantje, vinden ze hier. Leerkrachten die kiezen voor de onderbouw zijn er gewoon niet, dat zijn de leerkrachten die het slechtste presteren... Zij vinden het dan ook nog een straf dat ze daar staan en doen dus al helemaal niet hun best om iets leuks te bedenken voor die kinderen. Kun je je voorstellen hoe het niveau van het kleuteronderwijs is...?
Maar goed, bij ons op school werken ze dus allemaal erg hard om hier te kunnen blijven. Ik heb nog gevraagd of er sprake is van begeleiding als de leerkracht iets moeilijk vindt. Het lijkt me dat het op deze school vrij goed geregeld is (ze zijn hier echt begaan met hun personeel), maar ik hoor ook wel van andere vrijwilligers dat zeggen dat ze 'gewoon beter hun best moeten doen' ook als vorm van begeleiding gezien wordt. Startende leerkrachten verdienen hier echt een hongerloontje: 400 yuan per maand (40 euro... hadden jullie nou stakingen in het onderwijs?). De gemiddelde leerkracht verdient 1600 yuan (160 euro) per maand. Dan hebben wij nóg veel met onze 220 euro per maand.
Ook heb ik nog gepraat met de adjunctdirecteur voor leerlingbeleid. Zij was geïnteresseerd naar de manier waarop we een soort “studievaardigheden-training” aan leerlingen konden geven. Als leerkrachten meer communicatieve benaderingen willen gaan doen, moeten ze de leerlingen wel leren hoe samen te werken e.d. Daar gaan we komende weken een klein lespakket voor ontwikkelen, zodat we dit ook daadwerkelijk met de leerlingen kunnen gaan doen.
Maar: eerst a.s. donderdag wéér een tripje naar Lanzhou voor onze verblijfsvergunning. Het begint al normaal te worden: donderdag heen, vrijdag deze keer naar het “quarantine and testbureau” (we hebben nog geen idee wat het is) en zaterdag weer terug. Ach, we gaan gewoon maar weer even 'shoppen': dikke kleren kopen én kijken of ze schoenen hebben!