"He drinks like a fish!"

Omdat we graag wat meer van de omgeving wilden zien, vroegen we wat advies voor deze zaterdag: wat is de moeite waard om eens gaan te bekijken? Algauw werd duidelijk dat het wel leuk zou zijn om naar een dorpje in de buurt te gaan: Hadapu. In dit dorp is de Lange Mars van Mao en het Rode Leger begonnen. Er is een zeer fraai historisch gedeelte, waar je je echt in het traditionele China waant. China "zoals het eruit hoort te zien". Na wat te hebben rondgelopen, hebben we even gewacht op iemand die ons wat huizen zou kunnen laten zien. Er gingen voor ons deuren open open die voor "normale" toeristen (die er trouwens niet waren) gesloten blijven. Zo zijn we in een ruimte geweest waar normaal alleen de Chinese leiders en Partijbonzen komen. Hier waren handschriften te lezen die door Mao en zijn kornuiten waren geschreven. We zijn ook in het huis van Mao geweest en in andere huizen van beroemde medestanders van de revolutie. Klinkt misschien een beetje suf, maar het is toch erg leuk, zeker omdat je op een plek bent van ongeloofelijk historisch belang. Inmiddels was er een leerkracht van de plaatselijke Middleschool bij ons gekomen die ons nog het een en ander wilde laten zien. We zijn eerst naar een basisschool geweest. Het voorste gedeelte was een prachtig historisch gebouw, waar zulke ongeloofelijk schattige guppies van een jaar of 4/5 aan het werk waren. Keurig met z'n tweeën aan een tafeltje, boek en schrift erbij, en schrijven. Natuurlijk was dat wel voorbij toen wij binnenkwamen, want dat was hilariteit alom! Ook in de andere klassen was de rust ver te zoeken als we eenmaal "gespot" waren.
Hierna zijn we naar het huis van deze leerkracht gegaan, waar een bedrijfje in "witte noedels" was. Dit zijn noedels die gemaakt worden van aardappelmeel en er dus wit uitzien. Wij kennen dat niet in Nederland, en ze hebben eerlijk gezegd ook weinig smaak... vinden wij. Hele velden vol lagen er langs de rivier te drogen.
Tot slot wilde onze begeleidster ook nog graag haar eigen school laten zien, waar haar opa conciërge was. Toen we het rondje gemaakt hadden, zijn we bij hem uitgenodigd en kregen we natuurlijk gelijk "een borreltje" aangeboden. Natuurlijk wilde André wel eens proeven! Het werd een gezellig kwartiertje en na een fotosessie bij het hek liepen we terug naar de plek waar we de taxi terug zouden nemen.
Eenmaal terug in Tanchang keken we bij een basketbalwestrijd van leerkrachten van onze school tegen een andere school. Natuurlijk moesten we allebei even meedoen. Gelukkig hebben we de Nederlandse eer hoog gehouden: tot groot genoegen van het toegestroomde publiek hebben we allebei gescoord! Na de wedstrijd werden we uitgenodigd om mee te gaan eten. We hebben wederom "gehotpot", waar ook hier de Chinese etiquette qua welkom heten weer lustig gevierd werd, oftewel: daar moet op gedronken worden! Zoals het gebruik wil, ga je langs de verschillende gasten (van belangrijk naar minder belangrijk) met de inmiddels welbekende vingerhoedjes drank om een toast uit te brengen. Aangezien we met z'n dertigen waren, werd er erg vaak getoast! En meestal meer dan twee... Gelukkig kun je als vrouw op een gegeven moment zeggen "wo he cha" (ik drink thee...haha), maar als man ga je gewoon door. Niet dat André daar overigens bezwaar tegen had... Het leverde hem het commentaar op "he drinks like a fish!". De Chinezen met hun kleine lijf hadden er overigens meer last van dan André, want menigeen zat later wat suf voor zich uit te staren. Wij hadden het prima naar ons zin en keuvelden nog wat na, tot onze vertaalster op een gegeven moment tegen Lean zei "moet je niet naar de wc?" Het was overduidelijk een hint, waarop ze opsprong om samen met haar naar het toilet te gaan. Dit scheen het startsein (of de smoes) voor iedereen te zijn om op te stappen, dus toen ze even later terug kwam, kon ze gelijk doorlopen naar buiten.... Toch wel prettig, dat we af en toe een hint krijgen...