sneeuwstormen en ander vertier...

Na ons bezoek aan de muur stond er een reisje naar een gletsjer gepland. De immer wijze Lonely Planet wees ons de weg naar een klein stationnetje vanwaar we de trein naar een volgend plaatsje konden nemen, waar we vervolgens vervoer zouden kunnen regelen naar de gletsjer. De treinreis duurde zo'n 3 uur en bracht ons van de Gobi woestijn diep de bergen in. Werkelijk een prachtige rit! Eenmaal aangekomen op het einstation was er een grote run naar de bussen. Wij op het gemakkie ook die kant op, maar de bussen waren propvol. Er bleven nog heel wat mensen over, dus er zou nog wel een bus komen. En inderdaad, een kwartiertje later weer een bus. Een kleintje. Weer een grote renparij, bagage werd door de ramen naar binnen gegooid, mensen kropen over de bestuurders stoel naar binnen, en....bomvolle bus. Daar stonden we dus met onze koffers op een totaal verlaten plek. Gelukkig was er iemand die zo aardig was om een minibusje te regelen om ons naar het dorp te brengen. Voor het dorp werden we op een binnenplaatsje afgezet, omdat we toch vooral eerst moesten eten. Oké, lekker...daar reed ons busje weg. Hij kwam ons zo weer ophalen om ons naar het hotel te brengen. Twee uur later...ja hij komt zo! En inderdaad, na een half uur was ons busje er weer. Allemaal instappen, koffers op schoot, en 200 meter verder weer stoppen. Het hotel!
Nu was er van een dorp in geen velden of wegen iets te bekennen. Geen mens op straat, allemaal (zo leek het) uitgestorven gebouwen, maar een prachtig groot hotel. Helemaal leeg, niemand in de lobby.
Om een lang verhaal wat in te korten: we hadden zo een kamer en kwamen er achter dat we zaten op een bedrijventerrein van een mijnbouwbedrijf, en dat was dan ook meteen het hele dorp. De omgeving was prachtig, en de zon scheen uitbundig uit de helderblauwe lucht. De volgende dag hadden we hetzelfde busje geregeld voor onze tocht naar de gletsjer. Het was echt het enige vervoer dat we konden krijgen. Niet echt lekker weer dit keer, zwaar bewolkt, en de regen zat er al aan te komen. Na een uurtje rijden bij de ingang aangekomen. Hier het nodige geharrewar (heel normaal hier...) wat tot gevolg had dat Luuk, Lean en ik naar de gletsjer konden en dat Hans en Maaike niet mee mochten. Ze dachten dat de tocht er naar toe te zwaar voor ze zou zijn. Het was namelijk nog anderhalf uur de berg oplopen voor we er zouden zijn, en zuurstofgebrek zou de tocht extra zwaar maken. Het werd inderdaad een pittige wandeling! Vanaf de eerste stap die we deden voelde je longen aan alsof er iets ernstig mis was. Voor we bij de gletsjer zouden aankomen moesten we eerst naar bijna 5000 meter klimmen, en dat voel je dus in benen, longen en hoofd. Luuk had het er af en toe flink moeilijk mee, maar uiteindelijk zijn we bij de gletsjer aangekomen. Heel erg mooi en elke moeilijke stap waard! Helaas begon het aan de top flink te sneeuwen (wat nu weer :( ) en besloten we snel af te dalen. Gelukkig hadden we een jasje mee, want tijdens de hele afdaling zaten we in een toale sneeuwstorm! Weer een ervaring rijker. Beneden maakten Hans en Maaike zich behoorlijke zorgen, en waren duidelijk opgelucht dat we veilig en wel weer in het dal waren aangekomen. Wederom een prachtige dag. Mijn persoonlijke hoogtepuntje (ook letterlijk) van deze vakantie. De volgende dag de trein terug genomen, en is langzaamaan het eind van deze vakantie in zicht. De volgende drie dagen bestonden voornamelijk uit reizen, maar Lean weet daar meer over te vertellen.

(Lean)
Vanaf de gletsjer was duidelijk dat we nu toch echt wel aan het laatste stukje van de reis begonnen waren. Onze - inmiddels privé - chauffeur bracht ons de volgende dag ook nog even van het hotel naar het treinstation, vanwaar het boemeltje weer terug ging naar Jia Yu Guan, waar we de nachttrein naar Lanzhou weer zouden nemen. Deze keer probeerden we de hardsleepers te krijgen (een beetje op de centjes letten :-) en: je moet alles een keer meegemaakt hebben, aldus de reisleiders...). Aangekomen bij het station bleek dat er geen hardsleepers meer waren voor de vroegere trein, maar algauw werden we aangesproken door een Chinese reisleider, die probeerde kaartjes aan de man te brengen die vanwege de problemen in de naastgelegen provincie (en dus mensen die hun reis gecancelled hadden) niet werden gebruikt. Hiervoor moesten we wel twee uur langer wachten op het station voor vertrek, maar een lekkere en uitgebreide Chinese maaltijd op het "stationsplein" doet een hoop! De treinreis verliep prima, op wat herriemakende Chinezen een een iets te hoog bedje na, maar 's ochtends stonden we weer 1000 kilometer verderop in Lanzhou. We waren wel aan een bak koffie toe en die krijg je hier bij... de Kentucky Fried Chicken! De rest van de dag hebben we al winkelend doorgebracht in Lanzhou, waarna we het lumineuze idee van Luuk opvolgden om een hotel op het vliegveld van Lanzhou te zoeken. De volgende ochtend ging de vlucht nl. om 8.15 al en moest de familie dus al om 6.45 uur op het vliegveld staan.
Met een echte bbq en een "chinese hamburger" hadden we ons afscheidsmaal, bijna op de landingsbaan van het vliegveld. Weer een ervaring rijker...
Tja, en wat moet je nou over afscheid nemen vertellen, behalve dan dat dát het enige nadeel kan zijn van mensen die op bezoek komen... De Chinezen bij de balie keken wel raar op: ze zien al niet veel Westerlingen, laat staan dat ze dan ook nog eens emotioneel afscheid nemen van elkaar én dat er dan ook nog eens twee achterblijven! Het hele rijtje stond als Robert ten Brink te kijken hoe dat nu toch ging...

En dan kom je uiteindelijk na 7 uur bussen in een leeg huis terecht... dat is wel een beetje vreemd! Maar goed, het was geweldig en eerst maar eens een beetje bijkomen van al dat gereis... We vertellen volgende keer wel weer wat de volgende plannen zijn :-) Nu eerst nog de beloofde foto's als impressie van de afgelopen weken!