Hoog in de bergen...

Zo af en toe moet ik denken aan dat liedje wat af en toe met de Avondvierdaagse te horen was: “daar hoog in de bergen (hoog in de bergen) daar woont een Chinees (daar woont een Chinees!”. Ik was deze week letterlijk hoog in de bergen!

Na de trainingen van de leerkrachten ga ik ook naar de scholen toe, om ze daarna in hun eigen school te helpen met het invoeren van de nieuwe methoden. Dat dit beter werkt dan “alleen maar” een training, merkte ik laatst in Guan Ting weer. Daar had ik een eerste bezoek, waarbij ik altijd met de directeur en de Engelse leerkrachten praat. Ik probeer een beeld te krijgen van de problemen waar ze mee kampen en waar ik ze training in kan geven. Ik vraag ook altijd of ze al eerder training hebben gehad. Ook deze keer antwoordden ze bevestigend: 2 jaar geleden waren ze een maand (!!) getraind door drie VSO-ers, in Longnan Teacher Training College. De training had dezelfde onderwerpen als waar de leerkrachten problemen mee hebben, maar daarvoor hadden ze eigenlijk precies dezelfde onderwerpen opgenoemd die ze in de training dus eigenlijk al gehad hadden! Ik vroeg hen naar de reden hiervoor, maar dat was lastig om aan te geven. Aangezien ik het zonde vind om op dezelfde manier te werken (dat als ik over twee jaar terug zou komen, dat er verder weinig veranderd is), vinden wij het dus een goed idee om na de training een follow up visit te hebben. In de afgelopen weken merk ik dat de leerkrachten dan weer even bepaald worden bij wat ze geleerd hebben, dat ze suggesties krijgen voor hun eigen lessen hoe dat toe te passen en met elkaar weer bezig zijn met hun professionele ontwikkeling, naast de dagelijkse gang van zaken op school.

Zoals gezegd was het deze week de beurt aan twee scholen hoog in de bergen.
De directie is sowieso al blij dat we komen, want als er al iets aan aandacht gegeven wordt, is dat meestal in de “stad”, te weten Tanchang. Het doet me denken aan dat beroemde onderzoek dat gedaan werd in een fabriek, waarbij de productie van de medewerkers enorm steeg. Men dacht in eerste instantie dat het kwam door meer licht in de fabriekshal, maar later bleek het te zijn vanwege het feit dat deze arbeiders helemaal opleefden door de aandacht die ze kregen en daardoor veel beter presteerden...
Het geeft de leerkrachten hier een extra boost aan zelfvertrouwen, dat er “zelfs iemand naar hún dorpje komt”. Directeuren met intitiatief buiten dit bezoek (gelukkig) helemaal uit en laten me van hot naar her lopen om bv. met de leerlingen te praten. Ik noem dit mijn “Sinterklaasrondje”. De kinderen zijn nl. vaak al op de hoogte gesteld van mijn bezoek en als ik dan op de gang sta vóór de klas, kijken ze al reikhalzend en zenuwachtig uit het raam, want “daar is ze!”. Net als ze deden bij ons op school met Sinterklaas....

In het eerste dorpje, Han Yuan, waren maar twee Engelse leerkrachten. Ik heb hun lessen bezocht en goed nagesprek gehad met ze. Het is leuk om te zien dat ze echt proberen om bepaalde methoden die in de training aan de orde zijn gekomen, te gebruiken! De directeur vertelde dat ze op dit moment (zoals zoveel scholen) een nieuw gebouw aan het bouwen zijn, wat betekent dat de leerlingen geheel verspreid over het dorpje naar school gaan. Ze hebben ook wat huizen gehuurd, waar de kinderen hun leslokaal hebben. Onnodig om te zeggen dat het weinig ruimte heeft en natuurlijk niet op een klaslokaal lijkt....
Na een heerlijke lunch (zoals altijd) zijn we doorgereden naar Zhi Yuan, een uurtje verderop in de bergen. Het was prachtig weer, dus het voelde net als vakantie! Als je zo tussen de bergen rijdt en weer op weg bent naar een nieuwe plek, voel ik me wel heel bevoorrecht dat ik dat mag meemaken...
In Zhi Yuan zouden we de volgende dag pas wat klassen bezoeken. De directeur nam ons eerst mee naar andere scholen waar hij ook voor verantwoordelijk is. Het zijn drie schooltjes, die niet het gehele aanbod doen. Ze hebben bv. alleen maar grade 1, 2 en 3. Het eerste schooltje waar we aankwamen, had maar één lokaal, één leerkracht en 15 kinderen. Helaas waren de kinderen er niet, want het schoolplein kreeg een nieuwe betonlaag.
De tweede school had twee lokalen, twee leerkrachten en 40 leerlingen. Hier hebben ze een combinatiegroep grade 1 /2 en grade 3/4. De leerkrachten geven alle vakken hier, wat voor China bijzonder is. Ze vinden het altijd grappig dat ik dan vertel dat in Nederland de basisschool leerkrachten altijd alle vakken geeft! Maar muziek, tekenen/handvaardigheid en Engels, dat konden deze twee leerkrachten niet, dus deze vakken worden niet gegeven... De leerkrachten verdienen 150 yuan in de maand, ong. 15 euro. Het is toch wel scheef verdeeld... Bij mij in Tanchang zeuren ze al als ze 2 klassen hebben, waar ze 2000 yuan voor krijgen, terwijl deze leerkrachten een enorm belangrijke baan hebben (ze zorgen ervoor dat de leerlingen van dit dorpje in ieder geval dichtbij hun huis naar school kunnen, anders moeten ze op vreselijk jonge leeftijd al naar een school ver weg), de hele dag lesgeven en maar 150 yuan verdienen! De directeur maakte het nog gekker door te zeggen dat op zijn derde school de leerkrachten maar 80 yuan *8 euro!) verdienen, omdat “ze daar maar drie grades hebben”...

Na deze bezoeken gingen we terug naar de centrale school, die 9 jaar aanbiedt (6 basisschool en 3 voorgezet onderwijs). Sommige kinderen moeten hier dus op school blijven, omdat ze uit één van de dorpjes komen die maar 3 of 4 jaar basisschool kunnen bieden. Ik heb één jochie van 7 ontmoet, die daar op de slaapzalen slaapt! De kinderen moeten ook voor zichzelf koken en daarvoor is er een grote “keuken”, met allerlei plekken waar je een eigen houtvuurtje kunt stoken en je eigen potje op moet koken. Op één van de foto's kun je zien dat ook de kleintjes dit gewoon doen. De klassenleerkrachten hebben om de beurt de taak om op de kinderen te letten, maar dat is natuurlijk ook maar erg minimaal. Het maakt op Jackie en mij erg veel indruk. Jackie zei nog “ja, jullie promoten toch zelfstandigheid bij kinderen!” Tja, zelfstandigheid in denken en zelfstandigheid in dat je je eigen potje moet koken als je 7 jaar bent... daar zit toch wel verschil in! Het levert een leuke discussie op, want dat vinden we allebei erg leuk! Er is weinig controle of toezicht.

In de avond doe ik mijn “sinterklaasrondje” en de kinderen – die nog nooit een buitenlander hebben gezien – moeten wel erg wennen aan dat rare mens dat op hun school rondloopt.
Na een heus Chinees afzakkertje kan ik bij één van de leerkrachten op de kamer slapen. Ik vermoedde dat ze alleen sliep, maar het blijkt dat ze met z'n tweeën op de kamer slapen. Als antwoord op mijn onnozele vraag “maar waar slaap jij dan?” wijst ze op het andere bed. Ze slapen dus gewoon met z'n tweeën in één bed... Ik vind dat natuurlijk vervelend, maar het is voor hen absoluut geen ramp. Ik heb gehoord dat ook de kinderen met z'n tweeën in één bed slapen, en er liggen dus vier kinderen in één stapelbed. Wat dat betreft zijn ze het blijkbaar van jongsaf aan gewend... We kletsen nog even gezellig en één van de leerkrachten is erg bang om over te blijven, dus vraagt of ik nog een leuke buitenlander ken die haar vriend wil worden. Dus vrijgezellige mannen uit Nederland: ze heet Su, is 21 en kan enigszins Engels... maar ze wil wel graag dat jij Chinees gaat leren, hahahaha.
Het is bijzonder om op deze manier een dagje deel uit te maken van hun leven, want op dit soort momenten laat in de avond worden de leukste en eerlijkste gesprekken gevoerd!

's Ochtend worden we op mooie klanken van een trompet (uit de geluidsinstallatie) gewekt, waarna de mars muziek klinkt: opstaan! Ik denk dat ik niet erg blij zou zijn als ik in het dorpje zou wonen en iedere ochtend om 6.30 de muziek van de bergen schalt! Maar ja, iedereen staat hier vroeg op... Na twintig minuten muziek is er opeens een stroomstoring, die de hele dag zal duren. Geen punt voor hier, want het multimedialokaal wordt toch nog niet gebruilkt en voor lesgeven verder heb je geen stroom nodig. De lokalen zijn licht genoeg.
Ik beluister drie Engelse lessen en geef de leerkrachten de nodige suggesties voor hun klas. Ze zijn erg geïnteresseerd en blij met de tips. Ik krijg ook het gevoel dat er nooit op deze manier naar hun klassen gekeken wordt.
Na de lessen hebben we voor alle leerkrachten van de school een bijeenkomst, waarin ik een korte introductie geef over verschillende leerstijlen en waarom het belangrijk is om leerlingen actief te laten zijn in de klas. De geijkte opmerking “ja, maar daar hebben we geen tijd voor”, tackel ik door dan maar keihard te zeggen dat ze minstens de helft van de klas dan maar naar huis moeten sturen, omdat die dan waarschijnlijk er toch voor niets zit.... en zo ook met “Ja, maar daar krijgen we ons boek niet uit” door te zeggen dat we moeilijk tegen de kinderen kunnen zeggen “ja sorry dat je niet zoveel leert, maar we moeten nu eenmaal ons boek uit krijgen”. Het is natuurlijk wel vreemd voor hen om iemand te hebben die dat zo zegt, maar ik hoop dat ik bij sommige leerkrachten een proces op gang breng die hen verder leert te kijken dan alleen de smoezen die ze altijd horen. Ik geef aan dat ik hen ook begrijp dat ze zoveel aan hun hoofd hebben en veel moeilijkheden hebben, maar dat die kinderen daar verder ook niets aan kunnen doen! Dat ze dan maar tegen elkaar moeten mekkeren en met de kinderen leuk moeten doen, hahahaha. Daar moeten ze ook wel om lachen en ook dat heeft waarschijnlijk nog niemand zo tegen hen gezegd. Omdat het op een ontspannen manier gaat, en ik daar al de hele dag ben, snappen ze gelukkig dat ik het niet zeg om hen te bekritiseren.

's Middags geef ik een voorbeeldles om te laten zien hoe je kinderen kunt motiveren en zien ze dat alle kinderen in de klas actief kunnen zijn. We hebben helaas daarna niet echt meer tijd om over de les na te praten, want anders komen we te laat in Nanyang terug, zodat we de auto naar Tanchang missen. Maar alles gaat goed, waardoor ik 's avonds weer lekker aan potje eten zit wat door André gekookt is.... bij kaarslicht, want de stroom is nog steeds niet terug. Ach... koken bij kaarslicht is ook gezellig!