In de illegaliteit...

Sinds een week is het officieel: we zijn illegaal in China! Het paspoort met daarin de residence permit, dat verlengd had moeten worden voor 24 oktober, is enigszins nutteloos geworden. En voor de trouwe lezers: dit lijkt op de situatie van vorig jaar! De directeur is inmiddels al twee keer op en neer naar Lanzhou geweest en stelt ons gerust dat “de procedure in gang gezet is” en geeft met een triomfantelijke glimlach de paspoorten terug... Maar eh... daar moet juist de residence permit in!!! Nee, dat kon ook geregeld worden met de Foreign expert card. Die waren ze nu aan het verlengen. Ons idee dat dat niet werkt, en we op het vliegveld eventueel toch gewoon een forse boete krijgen, lijkt niet door te dringen.
Dan VSO er maar weer achter zetten, die gelukkig wel weet hoe het werkt. Maar wij hebben nog in ons achterhoofd het verhaal van onze mede-VSO-ers in een andere plaats, die konden kiezen: of de gevangenis, of een boete! Nou ja, ze hoefden dat natuurlijk niet zelf te betalen, maar het is wel een beetje zonde van het geld voor de school. André wilde de plaatselijke gevangenis wel eens van binnen zien, dus vroeg zich af of we het proces niet konden rekken... en een tripje naar Hongkong, waar vandaan we dan weer op een toeristenvisum naar binnen kunnen, leek ons ook wel wat. Maar goed, zo ver zal het allemaal wel niet komen. Wordt vervolgd...

Ondertussen reizen we gewoon rond zonder paspoort. Zo lang we geen hotel willen boeken, is dat geen punt. Omdat de directietraining dit weekend niet doorging vanwege de Inspectieperikelen, wilden we weer eens wat van de omgeving verkennen. Toen ik vorige week maandag op weg was naar één van de scholen, zagen we dat er een bijzonder uitzichtpunt was zo 15 km naar het Westen. Ik had toen wel al twee uur in de bus gezeten, dus dat moest er wel even bij ingecalculeerd worden. Geen punt voor ons én voor Jackie en Astrid, die ook wel zin hadden om mee te gaan. Op deze stralende zondag togen we met z'n vieren naar Zhouqu, een – naar wat blijkt – groter stadje op twee en een half uur rijden bij ons vandaan. Door wat oponthoud onderweg duurt het wel even voordat we er aan komen, maar daar hadden we al enigszins rekening meegehouden door onze eigen lunch mee te nemen. Aangekomen in Zhouqu blijkt het uitzichtpunt twee uur lopen in de bergen te zijn... wat voor deze dag waarschijnlijk wat te ver is. Het maakt ons weinig uit, want Zhouqu is al leuk, en de bergen in de omgeving geweldig! We lopen door een prachtig oud stadsgedeelte de bergen in, waar een tempel staat. We zijn niet meer in Tanchang county, maar in Ganan, een onderdeel van de autonome prefecture voor Tibetanen.
We lopen de bergen in en picknicken op een prachtig plekje bovenop de berg. Vergezeld door verschillende kinderen, die hier nog nooit een buitenlander hebben gezien, klimmen we nog wat hoger de bergen in. Zij zijn net berggeiten: ze hebben geen paadje nodig! André heeft mooie foto's op zijn site (www.everyoneweb.com/AndrevanDam) van deze klimgeiten!
Omdat het weer een behoorlijke weg terug is, gaan we redelijk op tijd weer terug, met het idee hier zeker nog eens samen voor een weekendje terug te komen (als we ons paspoort weer hebben :-)!). De bussen op de terugweg komen wanneer het hen uitkomt, en dat is in dit geval helaas een uur later. Na een gezamenlijk diner in Tanchang, komen we moe maar voldaan weer terug in huis....

...waar het behoorlijk koud begint te worden! Inmiddels is de temperatuur buiten behoorlijk gedaald, maar in de huiskamer is het ook nog maar een slordige 13 graden! We hebben een klein kacheltje om de ergste kou eruit te halen, en de dikke dekens zijn alweer te voorschijn gehaald voor op de bank. Maar we zijn er eigenlijk wel aan gewend, hebben we bedacht. Omdat we er op gerekend hadden, lijkt het lang zo koud niet als vorig jaar! Volgende week krijgen we de kacheltjes op school en nog twee weken wachten voor de verwarming bij ons in huis aangaat... we tellen af!