Alle vertrouwen!

Vandaag gaan we onze derde week in. Het idee dat we hier nog maar twee weken zijn, is vreemd. Voor ons gevoel door alle ervaringen die we hebben meegemaakt, zitten we hier al maanden! Dit weekend stond in het teken van ervaringen en verwachtingen. Op zaterdag hebben we samen met de "national volunteers" (Chinese studenten die bijna zijn afgestudeerd en vrijwilliger worden op eenzelfde plek als een internationale vrijwilliger) verhalen gehoord van ervaringsdeskundigen. Het was een leuke ochtend, omdat het heel concreet werd. We konden nu eens horen hoe het nou écht is en wat we tegen kunnen komen. Natuurlijk weet je al heel wat voordat je uit Nederland vertrekt, maar toch...
Zondag was het een spannende dag, want eindelijk zouden we onze werkgevers ontmoeten. Natuurlijk was het een rare sitautie, want de werkgevers spreken eigenlijk geen engels... de meesten hadden een "co-teacher" meegenomen, een soort maatje die gaat helpen in de baan op school, of er kwam een national volunteer. Je begrijpt het al: bij ons is (nog) geen van tweeën... gelukkig waren er wel chinese vrijwilligers die voor ons wilden vertalen. Na de nodige energizers (tja, ze zijn overal doorgedrongen hoor!) hebben we ons in een groepje gebogen over de vraag wat we als vrijwilligers verwachten van de werkgever in de eerste paar weken én na het eerste jaar. Ook de werkgevers deden dit. Dit was natuurlijk wel erg handig om te weten. Daarna zijn we dan eindelijk bij elkaar gaan zitten en hebben we over en weer de verwachtingen en informatie uitgewisseld. Mijn werkgever lijkt een aardige, open man (dit in tegenstelling tot de wat stijve, in pakken gehulde bazen van de andere vrijwilligers...) en heet mr. Zhao. Hij vertelde dat de school nog maar net begonnen is (twee jaar). Het team is nog erg jong (gemiddeld 25 jaar). En: veel leerkrachten komen net van de opleiding en hebben dus nog niet zoveel ervaring... Wel is iedereen erg enthousiast en staan ze open om te leren. Ik voelde me helemaal thuis! Ik vertelde dat ik deze situatie eigenlijk al had meegemaakt, maar toen ik de foto van school liet zien op mijn schrift (dank je, Ellen!) begon de directeur te lachen en zei dat die school er wel veel mooier uitzag... Hij vertelde dat hij vooral hoopte dat we in de komende tijd snel vooruitgang konden boeken in het niveau van het lesgeven en vroeg zich af hoe ik daarover dacht en wat mijn sterke punten waren. Het werd een heel leuk gesprek, waarbij tenslotte over een weer uitgesproken werd dat we het helemaal zagen zitten! Vervolgens hebben we wat dingen over Tangchang gevraagd, en vooral over het appartement. Het schijnt een mooi appartement te zijn, in een het mooiste gebouw van het dorp... We hebben verwarming (hoera!) en de basisinrichting is er. We kunnen internet aan laten leggen (hoera!!) en het is maar tien minuten lopen van ons huis naar de school. Verder is de lucht in Tangchang erg schoon (hoera!!!) en wordt het (zoals we al wisten) erg koud.
We hoorden dat we dinsdagavond vertrekken, waarna we eerst inderdaad naar Lenzhou gaan, waar we dan 1 oktober (nationale feestdag) doorbrengen. Donderdag komen we dan op onze plaats van bestemming uit. Het schijnt dat de weg wat verbeterd is en de reis dus niet 8 maar 7 uur met de bus is..
De treinreis wordt nog wat... Vanwege de nationale feestdag reizen alle Chinezen die het geld hebben, naar hun familie of naar een vakantiebstemming. Allereerst verontschuldigde Li Hua (die verantwoordelijk is voor de treinkaartjes) zich ervoor dat het hard seat is (zeg maar: vierde klasse, waar alle chinese arbeiders met hun kippen en hun babies zitten), wat betekent dat we ongeveer 10 uur in de nacht op een keukenstoel zitten. Vervolgens beginnen allerlei mensen óf meewarig te lachen óf een kreet te slaken als we vertellen dat we hard seat reizen. Wij zeiden: "ach, dat is een ervaring die je ook mee moet maken", waarop Ayleen reageerde met "ja, maar er zijn verschillende tijden voor verschillende ervaringen, en dit is nog niet echt de tijd voor deze ervaring" :-) Nou ja, we overleven het wel en we zullen waarschijnlijk wat brak aankomen... maar: wij zien het helemaal zitten!!!