Home Sweet Home

Hierbij mijn (André) bijdrage over het laatste stuk van onze reis naar huis.

Vrijdag 13 februari, 14.00 uur. Na zes weken weer thuis in Tanchang. Het was een heel gedoe om weer thuis te komen vanuit Laos. We hebben er dan ook een volle week over gedaan. We hebben daarbij van allerlei soorten vervoer gebruik gemaakt. Vanuit Laos 24 uur liggen in een slaapbus naar Kunming, 18 uur in de trein op een hardseat (luxe keukenstoel) naar Chengdu, van daaruit noodgedwongen met het vliegtuig (er was geen treinkaartje meer te krijgen) naar Lanzhou. Een vlucht waarbij we ruim een uur met de billen tegen elkaar hebben gezeten. Er was zoveel turbulentie dat zelf de stewardessen op een gegeven ogenblik gilden, en op hun hurken in het gangpad gingen zitten met hun hoofd tussen hun knieën. Lekker geruststellend! Het vliegtuig viel regelmatig een eind naar beneden, knalde naar links en naar rechts en deed erg zijn best om ons uit onze stoel te gooien. Gelukkig veilig geland, en met de bus naar de stad. Het was inmiddels al weer een uur of zes, dus snel proberen een kaartje voor de bus (naar Tanchang )voor de volgende ochtend te kopen. Gelukkig ging dit allemaal vrij voorspoedig (Lean spreekt al een aardig woordje Chinees), snel een hotel zoeken en een tukkie doen, want de volgende ochtend moesten we al weer om 05.30 uur op voor de bus die om 06.00 uur zou vertrekken. Bij het busstation aangekomen stond de bus al klaar. Niet helemaal het soort bus dat we gewend zijn te nemen vanuit Lanzhou. Een oud gammel busje, met 24 keiharde stoelen, en ongeveer 10 centimeter beenruimte tussen de stoelen. Normaal hebben een mooie luxe bus met airco, en veel ruimte. Behoorlijk sacherijnig maar de middelste plek op de achterbank bezet, zodat ik m’n benen in ieder geval in het gangpad kan steken. Een gedenkwaardig laatste stukje van onze reis. Zeven en half uur in een bus met continue rokende passagiers, geen vering, een totaal gebrek aan remblokken en een zeer vage stuurinrichting (we slingerden er lustig op los), en daarbij ook nog eens een slechtere weg dan we ons konden herinneren (er is weer menig werveltje van plaats gewisseld). Na ruim zeven uur tegen een paar behoorlijk zuur ruikende boeren aan te hebben zitten schurken, besef je wel weer dat je in een heel bijzonder land woont!
VERGIS JE NIET BESTE LEZER! Ik klaag niet maar beschrijf hoe het reizen er hier aan toe gaat. Elke keer als we ergens naar toe gaan gebeurt er wel weer iets. Onvergetelijke ervaringen! En voor ons gevoel is het allemaal nog maar net begonnen. Hopelijk gaan we nog heel veel van bovenstaande gebeurtenissen meemaken! We genieten ons suf…..
In Tanchang aangekomen, stoffig en moe, lopen we op weg naar huis langs de school. Ik zeg nog voor de grap dat de leerlingen misschien al wel weer les hebben, maar nee, een grote puinhoop, en het kantoor van Lean is met de grond gelijk gemaakt! We hebben ons suf staan lachen… Alles is hier mogelijk! Enkele leraren zijn bezig met het verdelen van de nieuwe boeken voor de nieuwe periode, dus maar eens gevraagd wat er allemaal aan de hand is. Het blijkt dat het nieuwe gebouw open is en dat de kantoren daar naartoe zijn verhuisd. Op de vraag wanneer ze weer aan het werk gaan krijgen we het te horen: maandag……maybe…..We zullen zien! Het gewone leven gaat weer beginnen en wij zijn even uitgereisd (alhoewel…over twee weken weer naar Xi’An voor een conferentie van VSO).
Tot zo ver onze vakantie belevenissen. We hebben zes weken lang genoten!