André als lijfwacht

Het weekend (Andre)
Dit weekend waren we wat langer vrij i.v.m. 1 mei, dus lekker even een weekendje eropuit. We hadden het plan om naar een plaatsje hier 60 km vandaan te gaan, om daar de graslanden te bekijken. We zouden vrijdag weggaan en daar overnachten. Het liep dus even anders (haha) want we hoorden dat er geen hotel was, terwijl ons verteld was van wel, en het gras groeide nog niet, dus er was weinig te zien.
Dus iets anders bedacht, we zijn zaterdag naar Wudu gegaan. Ruim honderd kilometer zuidelijker dan Tanchang. De weg is op het ogenblik ontzettend slecht. Normaal is het al 4 uur met de bus, nu deden we er 6 uur over. In Wudu zelf is niet zo heel veel te beleven, maar we hadden gehoord dat er mooie grotten in de buurt zijn, dus daar zijn we zondag naar toe gegaan. Zaterdagavond kwamen we trouwens een collega van Lean tegen, waar we gezellig even zijn wezen kletsen.
Zondagochtend hebben we lekker op straat ontbeten en zijn daarna met de taxi naar de grotten gegaan. Die liggen 15 km buiten Wudu, op een behoorlijk afgelegen plek op een berg. We moesten 2 kaartjes kopen voor 2 verschillende grotten. Komen we in de eerste grot, heel mooi!, maar wel een beetje klein. We stonden echt na 5 minuten weer buiten. We werden al een beetje lacherig, want wat zou de tweede grot te bieden hebben? Wel, het werd een overweldigend succes. De grot was werkelijk gigantisch! Hij hangt vol met stalactieten en stalagmieten, die mooi verlicht zijn. Prachtig. Er was zelfs een stukje waar we op onze knieën verder moesten omdat het zo laag was. We zijn ruim een uur bezig geweest om van het begin naar het eind te lopen, en weer terug.
Eenmaal buiten, bedachten we dat het best wel eens lastig kon worden om weer terug naar Wudu te komen. Helemaal afgelegen, boven op een berg kom je niet snel een taxi tegen! Na een half uurtje kwam er een politiewagen aan, die we gevraagd hebben om ons naar Wudu te brengen. Dat kon niet, maar hij heeft ons wel keurig naar een doorgaande weg gebracht, waar we een taxi aan konden houden. In Wudu weer de bus genomen naar Tanchang. Het werd weer een interessante rit. Op zondagmiddag gaan veel scholieren weer van huis met de bus naar school, om daar de hele week te blijven. Uiteindelijk zat de bus zo vol, dat de deur niet eens meer dicht kon. 35 zitplaatsen, maar we zaten wel met 60 of 70 personen in de bus. Omvallen kon niemand, want de kinderen stonden als haringen in een ton in de bus geprakt. Om 18.00 uur waren we weer terug in Tanchang, en konden we terugkijken op een geslaagd weekend, met prachtig zomerweer.

Maandag (Lean)
Ondanks dat de leerkrachten hier bijna een appelflauwte krijgen als ze mijn schema voor schoolbezoeken zien, ben ik helemaal happy. Eindelijk begint het te lopen! Vorige week heb ik al twee van de drie basisscholen bezocht in Tanchang, deze week komt de derde. En vandaag zijn we een plaatsje verderop geweest, een uurtje met de bus hier vandaan. Ik zeg “we”, want André is namelijk mee. Door het Education Bureau is hij gebombardeerd tot mijn “lijfwacht”. Niet dat het echt onveilig is hoor, maar in eerste instantie wilden ze graag een mannelijke leerkracht mee... Omdat André toch al graag mee wilde op deze bezoeken, om zo ook wat nieuwe dorpjes te kunnen bekijken, slaan we twee vliegen in één klap! En: hij heeft weer een nieuwe baan erbij. Hij klaagt nu al dat hij het druk heeft... :-)
De schoolbezoeken zijn tot nu toe erg leuk. De Engelse leerkrachten zijn erg blij met de aangeboden hulp en de directeur vindt het al lang best. Sommigen hebben een duidelijke visie over wat er met hun school moet gebeuren, anderen vinden het lastig om te verwoorden wat de moelijkheden in management zijn of hoe ze de “continious professional development” van hun leerkrachten vorm kunnen geven. Het bezoek hangt ook wel een beetje af van de vaardigheden van de Engelse leerkrachten op die school, want ondanks de toezeggingen komt het er maar weinig van dat één van de twee leerkrachten die mij altijd helpen, mee mogen. Er is altijd wel wat te doen op school.... Maar goed, we redden ons best en als het echt dramatisch is, kan ik altijd een beroep op ze doen.

In zo'n eerste bezoek is het de bedoeling dat ik een beeld krijg van hoe het gaat op de school, waar de vragen liggen en welke dingen de Engelse leerkrachten willen leren. Ik bezoek wat klassen, zodat ik zie hoe er les gegeven wordt. Ook heb ik een gesprek met de directeur over zijn school. Op basis van dit bezoek ontwikkel ik een tweedaagse training (bij de scholen in Tanchang is dit vijf middagen, omdat dat beter uitkomt met het lesrooster), die ik in dan na een aantal weken kom geven. Tijdens deze training geef ik ook voorbeeldlessen. Na de training komt er weer een bezoek aan de school, waarin ik weer lessen bekijk en vervolgens direct individuele hulp kan geven. De meeste leerkrachten volgen wel vaker training, maar er is eigenlijk nooit “nazorg” en op school kan die eigenlijk niet gegeven worden. Ik hoor van leerkrachten dus veel dat ze hetgeen wat ze geleerd hebben in de training niet gebruiken in hun werk.
Het systeem van VSO werkt op deze manier dus goed, omdat ik in het volgende schooljaar weer terug kan komen en ze kan blijven helpen. Voor de continuïteit ga ik volgend jaar dan ook “key teachers” trainen, die hun eigen leerkrachten (ook van andere vakken) kunnen gaan helpen. Zo worden de scholen uiteindelijk “zelfvoorzienend” en is de hulp van VSO niet meer nodig!

Vandaag dus naar een dorpje verderop. Omdat ik geen zin had om af te wachten of er iets geregeld was door het Education Bureau en ik de leerkracht die mij zou kunnen helpen niet te pakken kon krijgen, zijn we vanochtend zelf maar op de bus gestapt richting Guan Zhuang Tou. We werden keurig afgezet voor een school, waar ze geen idee hadden van ons bezoek... Met een telefonische tolk bleek uiteindelijk dat we toch bij een verkeerde school stonden, want de school was net verhuisd... Tja, dat was natuurlijk ook lastig om te weten. Gelukkig konden we makkelijk met de bus weer 5 km terug en kwamen we uiteindelijk bij de goede school terecht. De leerlingen op deze school wisten natuurlijk niet wat ze zagen en waren nóg moeilijker te benaderen. Zelfs “hello” werd niet beantwoord... De kleine droppies van grade 1 (net vier jaar) kregen ook Engelse les. De leerkracht deed haar uiterste best om de studenten wat Engelse woorden rondom het thema kleding bij te brengen. We waren blij verrast door de activiteiten die ze de kinderen liet doen! De kinderen konden niet echt iets terug zeggen, maar later bleek dat ze waarschijnlijk helemaal niet de woorden van het bord konden lezen! Eén van die moppies deed helemaal niets, ook niet toen gevraagd werd door de leerkracht om enkele kledingstukken te tekenen. Ik vroeg aan een andere Engelse leerkracht waarom het jochie geen boek had. De leerkracht vroeg dit in het Chinees aan het jongetje zelf, maar dat begreep hij niet... Het blijkt dat veel kinderen vanuit de bergdorpjes die hier op school komen, ook moeite hebben met het Mandarijn (zeg maar het Algemeen Beschaafd Chinees). Ze snappen dus al niet het Chinees, en dan moeten ze ook nog eens Engels leren... Lastige klus wordt dat! Toen ik later vroeg of ze meer van dit soort kinderen hadden (om eens te peilen wat ze met ze doen), werd er sussend geantwoord “ja, maar dit jongetje is nog maar 4”, ter verklaring van het feit dat hij de gehele les niets deed. “Zijn ouders hebben hem gewoon naar school gestuurd om wat te groeien en waarschijnlijk doet hij volgend jaar nog een keer grade 1, maar dan om te leren”... Tja, wat moét je nou met zo'n antwoord??

Na een hele dag is het André trouwens tóch gelukt om met wat kinderen in contact te komen. Tijdens één van mijn gesprekken met de directeur wandelt hij graag een beetje rond en is gewoon bij de leerlingen gaan zitten. Na een tijdje kwam er één met een krukje aan en na nog een tijdje werd er een Engels boek gebracht. Even later vroeg hij hoe het spelletje werkte dat de leerlingen met steentjes aan het spelen waren (noemen ze dat niet bikkelen??). En toen was het ijs gebroken: geheel grade 5 zat om hem heen. Toen ik klaar was met alles, hoefde ik alleen maar de studentenhorde te volgen en was duidelijk dat ook deze leerlingen gewoon nieuwsgierige kinderen zijn, gelukkig maar!