Da He Ba

De hele week was iedereen op school in opperste staat van paraatheid. De leiders zouden toch eindelijk komen... In het dorp konden we de leerkrachten er precies uit pikken, tussen al de andere klanten: ze hadden allemaal hun blauwe of zwarte uniform aan, mét stropdas, of je nu vrouw of man bent.
Op maandag werd ik verrast door plantjes op het schoolplein én grote borden met foto's van alle activiteiten die er gedaan worden op school. Een beetje je school promoten is natuurlijk geen punt, maar het was duidelijk dat hier weer heel veel geld mee gemoeid was. En dat terwijl eigenlijk niemand wist naar welke scholen de inspecteurs zouden gaan! Op dinsdagavond was er welkomstavond in het grote hotel in Tanchang, waar ook de leerlingen van onze school een dans zouden opvoeren. Het zag er allemaal weer gelikt uit... waarbij iedere leerlingen er tot de laarzen aan toe geheel identiek uitzag.
Op woensdag begon voor de directie bij ons op school het grote wachten. De leerlingen waren geïnstrueerd wat te doen (we hoorden zelfs later dat in een bepaalde school de leerlingen twee dagen lang hadden geleerd op welke manier ze de inspecteurs beleefd te woord kunnen staan) en hadden op het schoolplein geoefend hoe de delegatie op de juiste manier te ontvangen. De directie heeft (letterlijk) twee en een halve dag op het plein gestaan om de hoge heren te ontvangen. Op mijn vraag wat er zou gebeuren als de directeur gewoon aan het werk zou gaan in zijn kantoor en geroepen zou worden als de auto aan zou komen, werd geantwoord dat de leiders zich dan misschien wel niet welkom zouden voelen... Ik denk dat we hier te nuchter voor zijn! Als ik een inspecteur zou zijn, zou ik vinden dat een directeur die twee en een halve dag op mij staat te wachten en verder dus niets uitvoert, geen goede directeur is...
Iedere vakgroep had een speciale activiteit uit te voeren, en de Engelse vakgroep leider had mij gevraagd een English Corner voor te bereiden (slim he?!). Nu waren we dat toch al van plan, dus dat was verder gewoon zoals het ook zou gaan als we geen bezoek zouden krijgen... Op donderdagmiddag had ik een teleurgestelde directeur in mijn kantoor, die aangaf dat al het werk en wachten waarschijnlijk voor niets was geweest. Hij kwam dan toch nog wel even bij mijn English corner kijken... Toch wel sneu, om op deze manier met mensen om te gaan. Maar goed, ze zijn het enigszins gewend, geloof ik. Ik ben in ieder geval erg blij dat we weer terug naar normaal kunnen gaan, want dan kan er tenminste weer gewerkt worden. Ik kan weer naar andere scholen toe én er kan weer gepraat worden met de directie over nieuwe plannen en.... de verblijfsvergunning! Want ook die was natuurlijk in de afgelopen week wat naar de achtergrond geschoven...:-(

Onze plannen om van het prachtige weer én de omgeving te genieten, komen in ieder geval wél uit! Nadat we vorige week een lange reis achter de rug hadden naar Zhouqu, zijn we deze week wat dichter bij huis gebleven. Het natuurpark Guan é Gou, waar we al enkele keren geweest zijn, is qua gebied natuurlijk groter dan het park zelf. Astrid heeft enkele scholen bezocht in de omgeving, waarbij ze stuitte op een andere plek die ook zeker de moeite waard was om te bezoeken. De naam van die plek is Da He Ba. Vanochtend zijn we daar naar toe gegaan, waarbij we alweer genoten hebben van de prachtige natuur en de heerlijke frisse lucht. De hoogste bergen zijn al bedekt met een flinke laag sneeuw, wat natuurlijk een prachtig gezicht is! We werden vergezeld door de (Tibetaanse) directeur van één van de scholen die Astrid bezoekt en zijn vrienden. Het werd een heerlijke dag, waarbij de foto's waarschijnlijk voor zich spreken....! Eén verklaring: de directeur vertelde dat bij de aardbeving van vorig jaar een top van de berg naar beneden is gegleden (van ongev. 3500 meter hoog). Je kunt nog precies de route van de rotsblokken zien die naar beneden zijn komen zetten. En dat het maar goed was dat er niemand in de buurt liep... dat mag duidelijk zijn!