Het verhaal gaat verder....

Het was nog even spannend of we dinsdag wel naar Wudu konden vertrekken, want alles was nog wit besneeuwd! De bussen bleken gewoon te rijden en helaas troffen wij een bus zonder verwarming... We voelden onze voeten écht niet meer toen we aankwamen in Wudu.
We trakteerden onszelf op een wat luxer hotel (dat hier 18 euro per nacht kost...) zodat we zeker wisten dat we verwarming hadden. In de middag begon ons politiebureau-avontuur. We hadden onze eigen pasfoto's meegenomen, maar we hadden natuurlijk van vorig jaar kunnen weten dat dit niet de goede waren. We waren dus nog niet binnen of ze stuurden ons weer naar buiten om met de taxi naar een fotograaf te gaan. Die herkende ons nog van vorig jaar. Hij maakte gelijk de beweging van het te kleine overhemd dat André vorig jaar aanhad! Gelukkig was onze kleding nu beter geschikt voor de Chinese pasfoto en na enig geshop aan het oor van André en aan het haar van Lean was de foto geschikt om op het formuliertje geplakt te worden. Terug in het politiebureau bleek dat we ook nog kopieën nodig hadden van de documenten die we van school hadden gekregen (hadden ze dat maar even gezegd....), zodat we weer het politiebureau uit konden naar een copyshop. Toen ook dat was geregeld, werd er naast de pasfoto ook nog een foto gemaakt met de webcam (je weet immers maar nooit :-)) en bleek dat er nog één document miste: een brief die de school moet schrijven om ons te introduceren. 800 yuan armer en geen paspoort rijker verlieten we dan eindelijk het politiebureau, met de opdracht om de directeur zo snél mogelijk een brief te laten schrijven, zodat ze de procedure konden afmaken. Weer afhankelijk van iemand anders.... en : nog steeds illegaal, hahaha.

André ging de volgende dag de hele reis terug naar Tanchang, terwijl ik samen met Jackie halverwege bleef steken, om op donderdag en vrijdag een schoolvisite te doen in het allerverste dorpje diep in de bergen. Ze waren erg bezorgd of we “het wel aankonden” om daar te komen, want “het eten was toch anders” en “het was toch wel erg koud”, maar daar lieten wij ons natuurlijk niet door weerhouden. Het werd een interessant bezoek!
Op woensdagavond hebben we het “sinterklaasrondje” gedaan en het programma voor de komende twee dagen gemaakt. Ik zou op donderdag lessen volgen en een vergadering hebben met de leerkrachten. De directeur vroeg of ik op vrijdag wat voorbeeldlessen kon geven en misschien wat training.
We sliepen in een “hotelletje” dichtbij de school. Buiten was de temperatuur onder de min tien gezakt en er was geen verwarming... Lang leve de electrische deken! En zolang je maar niet met je hoofd boven de dekens uitkomt, is er niets aan de hand. We begrijpen wel steeds meer waarom de mensen hier zich wat minder wassen... allereerst is het gewoon heel koud om je kleren uit te doen (en vonden ze het vast gek dat ik die poging wél waagde en een pyama aantrok), waardoor het lastig wordt om iets anders te wassen dan je gezicht en je voeten (wat ze dan weer wel doen). Verder moeten je in ieder geval al een stukje lopen om uberhaupt water te krijgen (wat ook weer koud is) en duurt het wel even voordat het is opgewarmd op de kachel (die ze natuurlijk niet overal hebben)....

In de ochtend werden we weer gewekt door de zoete tonen van de schoolwekker, waarna de leerlingen naar school renden voor wat beweging. Eén groep rende zelfs een rondje in het dorp!
Na twee lessen bekeken te hebben, begon het te sneeuwen... en ontstond er lichte paniek! Want als ik nu zou blijven, dan zou het best eens kunnen dat er morgen geen auto meer te vinden was en waren we ingesneeuwd! Gauw nog één klas gekeken, de vergadering met de leerkrachten gehad én de lunch weggewerkt en toen..... 4 uur op de auto gewacht.
We hebben trouwens de grootste lol gehad in die tijd, want we lieten even zien hoe een sneeuwballengevecht ging... Ik geloof dat het uiteindelijk “ik tegen de rest (lees zo'n 50 leerlingen)” was. Gelukkig had ik wat trouwe hulpen die de sneeuwballen aanleverden, anders werd het niets! Verder nog getafeltennist en me er al bij neergelegd dat ik niet meer weg kon, toen de directeur om half vijf terug kwam van zijn zoektocht naar een auto (met verdachte rode ogen die hij meestal alleen krijgt na een aantal glaasjes rijstwijn...). Natuurlijk moesten er de nodige foto's gemaakt worden. Tot mijn grote verbazing zei de directeur dat we daarna zouden vertrekken. Vreemd, want het was wel gestopt met sneeuwen, maar het zou natuurlijk bijna donker zijn! Het werd nog vreemder toen we in een soort kleine truck stapten en met 6 personen op de achterbank van drie personen zaten en ze een aantal stukken karton achter in de bak meenamen. Wat bleek: de auto waarmee we weg zouden gaan uit het dorp, stond halverweg de weg met een bevroren motor. Een simpele oplossing hier is dan om wat papier aan te steken onder de auto en op die manier het zaakje weer te ontdooien... tja, Chinese wijsheid! Enigszins bezorgd zag ik onze truck wegrijden, want wat als het nou niet zou lukken? Maar mijn angst was ongegrond, de andere auto reed na een vuurtje weer makkelijk weg.
Groot was mijn verbazing toen we na een klein half uurtje weer stopten in een klein dorpje langs de weg. De directeur zei dat we daar zouden gaan slapen, want “het was toch wel gevaarlijk om nog door te rijden in het donker”... duh... dat had ik hem ook wel kunnen vertellen! Toen kwam de aap uit de mouw: zijn familie woonde daar en één van zijn familieleden had een schooltje, waar ik dan zeker ook nog wel wat lessen kon geven de dag erna. Ah.... zo zit het. Aangezien ik had begrepen dat op deze scholen geen Engels gegeven wordt, zag ik dat natuurlijk helemaal niet zitten. En dan word je opeens in de rol van “suffe buitenlander die niets wil” geduwd... want eigenlijk wilde ik gewoon naar de grote weg, omdat ze gezegd hadden dat het gevaarlijk was om deze weg te doen in de sneeuw!!
Nou ja, om een lang verhaal kort te maken: we zijn gebleven en hebben in een zeer authentiek Chinees huis geslapen (wat dan ook wel weer leuk is) en de ochtend erna zijn we naar de school gegaan. Het bleek dat ze toch Engels gaven en na gezien te hebben waar ze mee bezig waren, heb ik ook nog een soort van activiteit gedaan. Natuurlijk kun je gewoon ter plekke een les in elkaar draaien, maar ik promoot in de trainingen juist dat je lessen moet voorbereiden, willen ze effectief zijn... en dan moet ik natuurlijk niet zomaar een les uit mijn mouw gaan schudden!
Ik vond het inmiddels wel tijd voor een ontbijtje, maar het bleek dat ze in dit dorp niet ontbijten... We hadden al eerder gehoord dat ze in sommige gebieden om 10.00 en om 16.00 uur eten, en verder niet. Dus om 10.30 zaten we aan de lunch! Toen ze me op dat moment een borreltje aanboden, heb ik dat keurig af kunnen slaan :-) Dat leek me wel wat erg vroeg (en ik vind het écht heel vies!). Na deze brunch vingen we dan eindelijk de thuisreis aan... Toch grappig dat je na een jaar “ervaring” toch nog in zo'n rare situatie terecht kan komen.

Onverwachts werd het weekend erg internationaal! Jackie had al verteld dat er een Fransman in zijn kamer sliep, een medewerker van Western Sunshine, een andere organisatie die hulp in het onderwijs van Tanchang biedt. Dit weekend kwam hij terug uit de buitengebieden en natuurlijk hebben we elkaar even opgezocht! We klommen met elkaar de tempelberg op, waar André (weliswaar zelf uitgelokt) aangevallen werd door 6 kinderen die hem wilden inpoederen in de sneeuw...
Later werden we uitgenodigd bij Astrid, de andere vrijwlliger. Zij had twee Noorse meiden over de vloer, met wie we 's avonds hotpot hebben gegeten. Erg gezellig dus! Tanchang heeft nog nooit zoveel buitenlanders in één keer in het dorp gehad....